(23) و در پيشگاه او، شفاعت جز براى كسى كه خدا به وى اجازه دهد سود ندارد. [آرى، روز قيامت همه در اضطرابند،] تا آنگاه كه اضطراب از دلشان زايل شد، [گنهكاران به شفاعتكنندگان] مىگويند: پروردگارتان چه گفت؟ مىگويند: حق را گفت، و اوست كه بلندمرتبه و بزرگ است. (24) [به مشركان] بگو: چه كسى از آسمانها و زمين به شما روزى مىدهد؟ بگو: خدا؛ و بىشك، ما يا شما، يا بر هدايتيم و يا در گمراهى آشكارى قرار داريم. (25) بگو: شما از گناه ما بازخواست نمىشويد و ما [نيز] از آنچه شما مىكنيد بازخواست نمىشويم. (26) بگو: ما را پروردگارمان گرد مىآورد، سپس ميان ما به حق حكم مىكند، و اوست آن حكم كننده دانا. (27) بگو: آنهايى را كه به عنوان شريكانى به خدا ملحق كردهايد به من نشان دهيد [تا ببينم درخور پرستشاند يا نه؟] چنين نيستند، بلكه خداست كه عزّتمند و حكيم [و درخور پرستش] است. (28) و ما تو را كه مژده دهنده و اخطاركنندهاى، جز براى همه مردم نفرستاديم، ولى بيشتر مردم نمىدانند. (29) و [با تمسخر] مىگويند: اگر راست مىگوييد، اين وعده [قيامت] كى خواهد بود؟ (30) بگو: براى شماست وعده روزى كه نه لحظهاى از آن باز مىمانيد و نه پيش مىافتيد. (31) و آنان كه كفر ورزيدهاند، گفتند: ما نه به اين قرآن و نه به آنچه پيش از آن بوده است هرگز ايمان نخواهيم آورد. و [تعجّب مىكنى] اگر ببينى زمانى را كه ستمكاران در پيشگاه پروردگارشان نگاه داشته مىشوند، درحالىكه با يكديگر سخن ردّوبدل مىكنند، و آنان كه به زبونى كشيده شدند به مستكبران مىگويند: اگر شما نبوديد ما مؤمن بوديم.