(103) پس چون هر دو تسليم [فرمان خدا] شدند، و ابراهيم او را به يك جانب صورت افكند [كه ذبحش كند، عملشان را قبول كرديم]. (104) و او را ندا داديم كه: اى ابراهيم، (105) راستى كه خواب خود را تحقّق بخشيدى [و فرمان ما را اطاعت كردى]؛ ما نيكوكاران را اينگونه سزا مىدهيم [و نيّت كار خير را به جاى عمل از آنان مىپذيريم]. (106) به راستى اين همان آزمايش آشكار بود. (107) و قربانى بزرگى را فداى او كرديم. (108) و در ميان آيندگان براى او [مدح و ثنا] برجاى گذاشتيم. (109) سلام بر ابراهيم. (110) اينگونه ما نيكوكاران را سزا مىدهيم. (111) به راستى او از بندگان مؤمن ما بود. (112) و او را به اسحاق كه پيامبرى از صالحان بود مژده داديم. (113) و به او و اسحاق بركت داديم و از نسل آن دو برخى نيكوكارند و برخى [نيز] آشكارا به خود ستم مىكنند. (114) و به راستى، ما به موسى و هارون [نيز] نعمت ارزانى داشتيم. (115) و آن دو را با قومشان از آن اندوه بزرگ نجات داديم. (116) و آنان را [در برابر فرعونيان] يارى كرديم و در نتيجه آنان پيروز شدند. (117) و به آن دو، آن كتاب روشن و رسا را داديم. (118) و به راه راست هدايتشان كرديم. (119) و براى آن دو، در ميان آيندگان [مدح و ثنا] برجاى نهاديم. (120) سلام بر موسى و هارون. (121) ما نيكوكاران را اينگونه سزا مىدهيم. (122) به راستى آن دو، از بندگان مؤمن ما بودند. (123) و الياس [نيز] از فرستادگان [ما] بود. (124) آنگاه كه به قومش گفت: آيا تقوا پيشه نمىكنيد؟ (125) آيا «بعل» را مىخوانيد و بهترين آفرينندگان را رها مىكنيد؟ (126) خدا را كه پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست.