(41) و اى قوم من، چه شده است كه من شما را به نجات [از آتش] فرامىخوانم و شما مرا به آتش فرامىخوانيد؟! (42) مرا فرامىخوانيد تا به خدا كفر ورزم و چيزى را كه هيچ علمى به [حقانيّت] آن ندارم، شريك او سازم، و حال آنكه من شما را به سوى آن [خداى] عزّتمند آمرزگار فرامىخوانم! (43) بىشك، آنچه مرا بدان فرامىخوانيد، نه در دنيا و نه در آخرت توان [اجابت] هيچ دعايى را ندارد و بازگشت ما به سوى خداست، و اسرافكارانند كه اهل آتش [دوزخ] اند. (44) پس به زودى آنچه را به شما مىگويم به ياد خواهيد آورد، و من كار خود را به خدا وامىگذارم، كه خدا به بندگانش بيناست. (45) پس خدا او را از آثار بد مكرشان محفوظ داشت، فرعونيان را عذاب سخت فروگرفت؛ (46) همان آتشى كه صبح و شام بر آن عرضه مىشوند. و روزى كه قيامت برپا شود [مىگويند:] فرعونيان را در سختترين عذاب درآوريد. (47) و [ياد كن] وقتى را كه در آتش محاجّه مىكنند، پس ضعيفان به مستكبران مىگويند: ما پيرو شما بوديم، آيا اكنون مىتوانيد بخشى از اين آتش را از ما برداريد؟ (48) مستكبران مىگويند: ما همه درآنيم؛ قطعا خدا ميان بندگانش حكم كرده است. (49) و كسانى كه در آتشند، به نگهبانان جهنّم مىگويند: پروردگارتان را بخوانيد تا يك روز از اين عذاب را به ما تخفيف دهد.