سوره فصّلت به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) حا، ميم. (2) [اين قرآن] از جانب [خداى] گسترده رحمت و مهربان نازل شده است. (3) كتابى است خوانده شده به زبان عربى كه آياتش براى مردمى كه دانايند تبيين گرديده است. (4) درحالىكه بشارتدهنده و اخطاركننده است، ولى بيشترشان روى گرداندند، از اينرو [حق را] نمىشنوند. (5) و گفتند: دلهاى ما از آنچه ما را بدان فرامىخوانى محجوب است و در گوشهايمان سنگينى و ميان ما و تو حايلى است؛ پس [آنچه مىتوانى] بكن كه ما نيز [آنچه مىتوانيم] مىكنيم. (6) بگو: جز اين نيست كه من بشرى مانند شما هستم كه به من وحى مىشود كه معبود شما معبودى يگانه است، پس مستقيم به سوى او توجّه كنيد و از او آمرزش بخواهيد. و واى بر مشركان. (7) همانان كه زكات نمىدهند و خود منكر آخرتند. (8) بىشك كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام دادهاند، اجرى پايانناپذير خواهند داشت. (9) بگو: آيا شما واقعا به آن خدايى كه زمين را در دو روز آفريد، كفر مىورزيد و براى او همتايانى قرار مىدهيد؟ اين است پروردگار جهانيان. (10) و روى زمين [لنگرآسا] كوههايى قرار داد و در آن خير فراوان نهاد، و موادّ خوراكى آن را در چهار روز در آن اندازهگيرى كرد كه براى خواهندگان برابر نيازشان است. (11) سپس به آسمان كه دود بود توجه كرد، پس به آن و به زمين گفت: با رغبت يا كراهت به وجود آييد. آن دو گفتند: مطيعانه به وجود آمديم.