(12) پس آنها را در دو روز به صورت هفت آسمان مقرر داشت و در هر آسمانى كار مربوط به آن را وحى كرد، و نزديكترين آسمان را با چراغهايى تزيين كرديم و [آن را از شياطين] محفوظ داشتيم. اين است اندازهگيرى آن عزّتمند دانا. (13) پس اگر روى گرداندند بگو: من شما را از صاعقهاى مثل صاعقه عاد و ثمود بيم مىدهم. (14) آنگاه كه فرستادگان ما از پيشرو و از پشت سرشان به سويشان آمدند [و گفتند:] كه جز خدا را نپرستيد، گفتند: اگر پروردگار ما مىخواست [پيامبر بفرستد] فرشتگانى را فرومىفرستاد. ما آنچه را كه شما بدان فرستاده شدهايد منكريم. (15) امّا قوم عاد در آن سرزمين به ناحق تكبّر ورزيدند و گفتند: كيست كه از ما نيرومندتر باشد؟ آيا [عقل خود را به كار نگرفتند و] ندانستند كه آن خدايى كه خلقشان كرده از آنان نيرومندتر است؟ و آنان آيات ما را انكار مىكردند. (16) پس تندبادى توفنده را در روزهايى نحس بر آنان فرستاديم تا عذاب خوار كننده را در زندگى دنيا به آنان بچشانيم و قطعا عذاب آخرت خواركنندهتر است، و آنان يارى نخواهند شد. (17) و امّا قوم ثمود را هدايتشان كرديم، ولى آنان كوردلى را بر هدايت ترجيح دادند، پس به كيفر آنچه مرتكب مىشدند صاعقه عذاب خفّتآور آنان را فروگرفت. (18) و [از ميان قوم عاد و ثمود] كسانى را كه ايمان آورده و تقوا پيشه كرده بودند نجات داديم. (19) و [ياد كن] روزى را كه دشمنان خدا را گرد مىآورند و به سوى آتش مىرانند و آنان را از پراكندگى بازمىدارند. (20) تا چون به آن رسند، گوش و چشمها و پوستشان به آنچه مىكردند، بر ضدّشان گواهى دهند.