(282) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، هنگامى كه در ميان خود، بدهىاى را تا مدّتى معيّن [به سلف يا نسيه يا قرض] برعهده گرفتيد، آن را بنويسيد، و بايد نويسندهاى [آن را] در ميان شما به عدالت بنويسد، و هيچ نويسندهاى نبايد از نوشتن، آن گونه كه خدا به او آموخته است، خوددارى كند؛ پس بايد او بنويسد، و كسى كه حقّ برعهده اوست املا كند، و بايد از خدا، پروردگار خود پروا نمايد و چيزى از آن كم نكند. پس اگر كسى كه حق برعهده اوست، سفيه يا ناتوان است، يا نمىتواند خود املا كند، بايد ولىّ او به عدالت املا كند. و دو نفر از مردانتان را شاهد بگيريد؛ و اگر دو مرد نبود، يك مرد و دو زن از گواهانى كه مورد قبول شما هستند [شاهد بگيريد]، تا در صورتى كه يكى از آن دو زن فراموش كرد، ديگرى به او يادآورى كند. و چون گواهان دعوت شوند، [از پذيرفتن آن] خوددارى نكنند. و از نوشتن آن- چه كم باشد يا زياد- تا پايان مدّتش آزرده خاطر نشويد. اين نزد خدا با عدالت سازگارتر، و براى برپا داشتن شهادت مؤثرتر، و به شك نكردن شما نزديك شما نزديكتر است؛ مگر آن كه تجارتى نقدى باشد كه آن را در ميان خود دستبهدست مىگردانيد، كه بر شما گناهى نيست كه آن را ننويسيد. و هنگامى كه معامله [نقدى] كرديد شاهد بگيريد. و هيچ نويسنده و شاهدى نبايد زيان ببيند، و اگر چنين كنيد، قطعا اين فسقى است كه دامنگير شما شده است. و از خدا پروا كنيد، و خدا به شما آموزش مىدهد، و خدا به هر چيزى داناست.