(39) و از نشانههاى [قدرت] او اين است كه تو زمين را فروافتاده مىبينى، ولى هنگامى كه آب بر آن نازل كرديم به جنبش درمىآيد و بالا مىآيد. آرى، همان كسى كه زمين را زنده كرده قطعا زندهكننده مردگان است. به يقين، او بر هر چيزى تواناست. (40) كسانى كه درباره آيات ما كجانديشى مىكنند قطعا بر ما پوشيده نيستند. پس آيا كسى كه در آتش افكنده مىشود بهتر است يا كسى كه روز قيامت ايمن [از عذاب خدا] مىآيد؟ هرچه مىخواهيد بكنيد كه او به آنچه مىكنيد بيناست. (41) بىشك، كسانى كه به قرآن- آنگاه كه برايشان آمد- كفر ورزيدند [كيفر خود را خواهند ديد] و به يقين آن كتابى ارجمند است. (42) باطل نه از پيش روى آن و نه از پشت سرش نمىتواند آن را مغلوب سازد، و از سوى حكيمى ستوده نازل گرديده است. (43) به تو [از سخنان ناروا] جز آنچه به پيامبران پيش از تو گفته شده است گفته نمىشود. به راستى كه پروردگار تو داراى آمرزشى [گسترده] و كيفرى دردناك است. (44) و اگر آن را قرآنى به زبان غير عربى قرار داده بوديم، مىگفتند: چرا آيات آن به روشنى بيان نشده است؟ آيا كتاب غير عربى و مخاطب عربى؟! بگو: اين [كتاب] براى كسانى كه ايمان آوردهاند مايه هدايت و شفاست. و كسانى كه ايمان نمىآورند، در گوشهايشان سنگينى است و قرآن براى آنان مايه كورى است. اينان گويى از جايى دور ندا داده مىشوند [كه صدا را نمىشنوند]. (45) و همانا ما به موسى كتاب داديم، پس درباره آن اختلاف شد. و اگر قبلا سخنى از پروردگارت صادر نشده بود [كه داورى به قيامت اختصاص دارد]، ميان آنان داورى مىشد [و منكران قرآن هلاك مىشدند]. و به راستى آنان درباره قرآن سخت دچار ترديدند. (46) هركس كار شايسته كند به سود خود اوست، و هركس بدى كند به زيان خود اوست، و پروردگار تو هرگز به بندگان ستم نمىكند.