(29) و [ياد كن] وقتى را كه گروهى از جنّ را به سوى تو روان كرديم تا قرآن را بشنوند؛ پس چون نزد آن حاضر شدند، گفتند: ساكت شويد [تا آن را بشنويم]؛ و چون به پايان رسيد، به سوى قوم خود بازگشتند تا به آنان اخطار كنند. (30) گفتند: اى قوم ما، ما كتابى را شنيديم كه پس از موسى نازل شده و آنچه را كه پيش از آن بوده است تصديق مىكند، و به سوى حق و به راهى راست رهنمون مىشود. (31) اى قوم ما، دعوتكننده خدا را اجابت كنيد و به او ايمان بياوريد، تا [خدا] برخى گناهانتان را بر شما ببخشد و شما را از عذابى دردناك پناه دهد. (32) و هركس دعوتكننده خدا را اجابت نكند، نمىتواند در زمين از سلطه خدا خارج شود و جز خدا ياورانى نخواهد داشت. اينان در گمراهى آشكارى قرار دارند. (33) آيا [توجّه نكرده و] ندانستهاند كه آن خدايى كه آسمانها و زمين را آفريده و از آفريدن آنها خسته نشده، بر زنده كردن مردگان تواناست؟ چرا، به يقين او بر هر چيزى تواناست. (34) و روزى كه كافران بر آتش عرضه مىشوند [به آنان مىگويند:] آيا اين حق نيست؟ مىگويند: چرا به پروردگارمان سوگند. [خدا] مىگويد: پس اين عذاب را به سبب آنكه كفر مىورزيديد بچشيد. (35) پس [در برابر آزار دشمنان] صبر كن، چنانكه پيامبران اولواالعزم صبر كردند، و براى آنان تعجيل [در عذاب را] طلب مكن، زيرا روزى كه آنچه را بدان تهديد مىشوند مىبينند، گويى جز ساعتى از روز درنگ نكردهاند اين ابلاغى است پس آيا جز مردم نافرمان هلاك مىشوند؟ سوره محمّد