(20) و آنان كه ايمان آوردهاند مىگويند: خوب بود بخشى از قرآن [درباره جهاد] نازل مىشد. پس هنگامى كه بخشى صريح [از قرآن] نازل گردد و در آن از پيكار ياد شود، مىبينى كسانى كه در دلهايشان مرضى هست، همچون نگاه كردن كسى كه در بيهوشى مرگ قرار دارد به تو نگاه مىكنند. پس [مرگ] براى آنان سزاوارتر است. (21) اطاعت [پيامبر] و گفتار پسنديده [براى آنان شايستهتر است]. پس هنگامى كه امر [پيكار] جدّى شد، اگر به خدا راست گويند [و صادقانه جهاد كنند] برايشان بهتر است. (22) پس اگر روى گردانديد، آيا از شما جز اين انتظار مىرود كه در زمين دست به فساد بزنيد و رشتههاى خويشاوندى خود را قطع كنيد؟ (23) اينان همان كسانند كه خدا آنان را از رحمت خود دور كرده و در نتيجه آنان را كر ساخته و چشمانشان را كور نموده است. (24) پس آيا در قرآن تدبّر نمىكنند؟ [نه،] بلكه بر دلهايى قفلهاى مخصوص آنها قرار گرفته است. (25) بىگمان كسانى كه پس از روشن شدن راه هدايت براى آنان، به عقب بازگشتند، شيطان [كارهاى بدشان را] براى آنان زينت داد و آرزوهايشان را دور و دراز ساخت. (26) اين بدان سبب است كه آنان به كسانى كه از آنچه خدا نازل كرده است كراهت داشتند، گفتند: ما در برخى كارها از شما اطاعت خواهيم كرد. و خدا از نهانكارى آنان باخبر است. (27) پس [حالشان] چگونه خواهد بود آنگاه كه فرشتگان جانشان را مىگيرند درحالى كه به چهره و پشتشان مىزنند. (28) اين بدان سبب است كه آنان از چيزى كه خدا را به خشم آورد پيروى كردند و از چيزى كه مورد رضايت او بود كراهت داشتند، از اينرو اعمالشان را تباه ساخت. (29) آيا كسانى كه در دلهايشان مرضى است، پنداشتهاند كه خدا هرگز كينههايشان را آشكار نخواهد كرد؟