(7) سوگند به آسمان مشبّك، (8) كه شما [درباره قرآن،] گوناگون سخن مىگوييد. (9) كسى از آن برگردانده مىشود كه منحرف شده باشد. (10) مرگ بر اين گمانپردازان [كه حقايق را انكار مىكنند]. (11) همانان كه در گردابى [عميق از جهل،] غافل ماندهاند. (12) [از روى ريشخند] مىپرسند: روز جزا چه وقت است؟ (13) روزى است كه آنان بر آتش [دوزخ] عذاب خواهند شد. (14) عذاب خود را بچشيد. اين است آنچه [به استهزاء] خواهان شتاب در آن بوديد. (15) به يقين، تقواپيشگان در باغها و [كنار] چشمهسارانند. (16) آنچه را پروردگارشان به آنان عطا كرده مىگيرند، زيرا آنان پيش از اين نيكوكار بودند. (17) و اندكى از شب را مىخوابيدند. (18) و سحرگاهان [از خدا] طلب آمرزش مىكردند. (19) و در اموالشان براى سائل و محروم حقّى بود. (20) و در زمين براى اهل يقين نشانههايى [از قدرت خدا] است. (21) و نيز در خود شما؛ پس چرا [به چشم بصيرت] نمىنگريد؟ (22) و رزق شما و آنچه به شما وعده داده مىشود، تنها در عالم بالاست. (23) پس سوگند به خداوندگار آسمان و زمين كه اين حقّ است، همانگونه كه سخن گفتن شما [حقّ] است. (24) آيا داستان مهمانان گرامى ابراهيم به تو رسيده است؟ (25) آنگاه كه بر او وارد شدند و سلام گفتند. گفت: سلام [بر شما]، مردمى ناشناختهايد! (26) پس پنهانى به سوى خانوادهاش رفت، آنگاه گوسالهاى فربه [و بريان] آورد. (27) و آن را نزديكشان برد و گفت: بفرماييد بخوريد. (28) پس [چون ديد نمىخورند،] در دل خود ترسى از آنان احساس كرد. گفتند: نترس و او را به پسربچهاى دانا مژده دادند. (29) پس زنش فريادكنان روى آورد و به صورت خود زد و گفت: [چگونه فرزند بياورم با اينكه] پيرزنى نازا هستم؟ (30) گفتند: پروردگار تو چنين گفته است. قطعا او خود حكيم و داناست.