به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) سوگند به آن ستاره هنگامى كه فروشود، (2) كه همنشين شما [محمّد] نه گمراه شده و نه به راه كج رفته است. (3) و از روى هوس سخن نمىگويد. (4) اين [قرآن] جز وحيى كه به او مىشود نيست. (5) آن فرشته پرقدرت به او آموخته است؛ (6) كه صاحب عقلى كامل است. [تعليم بدينگونه بود] كه آن فرشته [به دريافت وحى] قيام كرد. (7) درحالىكه در «افق اعلى» بود. (8) سپس نزديك شد و فرود آمد، (9) تا [فاصله او با پيامبر] به اندازه دو كمان يا نزديكتر شد. (10) پس به بنده خدا وحى كرد آنچه وحى كرد. (11) دل او آنچه را ديد اشتباه نديد. (12) پس آيا با او بر سر آنچه مىبيند مجادله مىكنيد؟ (13) و قطعا او را در يك نزول ديگر نيز ديد، (14) در كنار «سدرة المنتهى»، (15) كه «جنّة المأوى» در كنار آن است؛ (16) آنگاه كه «سدره» را پوشانده بود آنچه پوشانده بود. (17) چشم او نه منحرف شد و نه از حدّ درگذشت. (18) به يقين برخى از بزرگترين آيات پروردگارش را ديد. (19) پس به من خبر دهيد، آيا «لات» و «عزّى»، (20) و ديگر، «منات» كه سوّمين آنهاست [دختران خدايند]؟ (21) آيا پسر از آن شما و دختر از آن اوست؟ (22) در اين صورت، اين تقسيمى ناعادلانه است. (23) اينها جز نامهايى بيش نيستند كه شما و پدرانتان آنها را نام بردهايد و خدا هيچ دليلى درباره آنها نازل نكرده است. آنان جز از گمان و هواى نفس خود پيروى نمىكنند، و حال آنكه هدايت از جانب پروردگارشان برايشان آمده است. (24) مگر انسان هرچه آرزو كند خواهد داشت؟ [هرگز چنين نيست]. (25) زيرا دنيا و آخرت فقط از آن خداست. (26) و چه بسيار فرشتگانى در آسمانها هستند كه شفاعتشان به هيچ وجه كارساز نيست مگر پس از آنكه خدا براى هركه بخواهد و خشنود باشد اجازه دهد.