(30) [ياد كن] روزى را كه هركسى هر كار خيرى انجام داده است آن را حاضر شده مىيابد، و هر كار بدى مرتكب شده است آرزو مىكند كه كاش ميان او و آن [كار بد] فاصلهاى دور بود. و خدا شما را از [نافرمانى] خود برحذر مىدارد، و خدا به بندگانش بسيار مهربان است. (31) بگو: اگر خدا را دوست مىداريد، از من پيروى كنيد تا خدا شما را دوست بدارد و گناهانتان را بر شما ببخشايد، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (32) بگو: از خدا و پيامبر [او] اطاعت كنيد. پس اگر روى گرداندند، [بدانند كه] قطعا خدا كافران را دوست نمىدارد. (33) همانا خدا آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر جهانيان برگزيد. (34) نسلى كه بعضى از آنان از بعضى ديگرند، و خدا شنوا و داناست. (35) آنگاه كه زن عمران گفت: پروردگارا، من آنچه را كه در شكم خود دارم نذر تو كردم كه [براى خدمت معبد] آزاد باشد؛ پس از من بپذير كه تو خود شنوا و دانايى. (36) پس وقتى كه آن را بزاد، گفت: پروردگارا! من آن را دختر زاييدم- و خدا به آنچه او زاييده بود داناتر بود، و پسر مانند اين دختر نبود- و من او را مريم نام نهادم، و او و نسلش را از شيطان رانده شده به تو پناه مىدهم. (37) پس پروردگارش او را به خوبى پذيرفت، و به خوبى او را پرورش داد، و زكريّا را سرپرست وى ساخت. هر بار زكريّا در محراب بر او درمىآمد، نزد وى رزقى مىيافت. [يك بار] گفت: اى مريم، اين از كجا براى تو آمده است؟ گفت: اين از نزد خداست؛ همانا خدا به هركه بخواهد، بىحساب عطا مىدهد.