(4) اين [جلاى وطن] بدان سبب بود كه آنان با خدا و پيامبرش به ستيزه برخاستند؛ و هركس با خدا به ستيزه برخيزد، [بداند كه] قطعا خدا سخت عقوبت است. (5) هر درخت خرمايى را كه [از بنى نضير] قطع كرديد يا آن را بر ريشههايش باقى گذاشتيد، به اذن خدا بود، و براى اينكه [خدا] نافرمانان را خوار گرداند. (6) و آنچه را كه خدا از آنان عايد پيامبر خود كرد، شما به خاطر آن هيچ اسب و شترى نتاختيد، ولى خدا پيامبرانش را بر هركه بخواهد مسلّط مىكند، و خدا بر هر چيزى تواناست. (7) آنچه را خدا از مردم آن قريهها عايد پيامبر خود كرد، از آن خدا و از آن پيامبر و از آن خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راهماندگان است، تا ميان توانگران شما دستبهدست نگردد. و آنچه را پيامبر به شما داد بگيريد، و از آنچه شما را از آن بازداشت دست بداريد و از خدا پروا كنيد. بىترديد، خدا سخت عقوبت است. (8) [اين] براى آن نيازمندان مهاجرى است كه از خانهها و اموالشان بيرون رانده شدهاند و در جستوجوى فضل خدا و خشنودى او هستند، و خدا و پيامبرش را يارى مىكنند. اينانند كه راست مىگويند. (9) و [براى] كسانى است كه پيش از [آمدن] مهاجران، در اين شهر [يثرب] و در متن ايمان جاى گرفتهاند و كسانى را كه به سويشان هجرت كنند دوست مىدارند، و از آنچه به مهاجران داده شده در دل خود نيازى احساس نمىكنند، و [ديگران را] بر خويشتن مقدم مىدارند هرچند خود دچار تنگدستى باشند. و هركس از [شرّ] بخل خويش مصون بماند، اينانند كه ظفرمند خواهند بود.