(10) و [براى] كسانى است كه پس از آنان آمدهاند و مىگويند: پروردگارا، بر ما و بر آن برادرانمان كه در ايمان بر ما سبقت گرفتند ببخشاى، و در دلهايمان نسبت به كسانى كه ايمان آوردهاند كينهاى قرار نده. پروردگارا، راستى كه تو رئوف و مهربانى. (11) آيا به كسانى كه نفاق ورزيدهاند نظر نيفكندهاى؟ به برادران كافر اهل كتاب خود مىگويند: اگر شما اخراج شديد، قطعا ما با شما خارج مىشويم، و هرگز در [مخالفت با] شما از هيچكس فرمان نمىبريم، و اگر با شما جنگيدند، حتما شما را يارى مىكنيم. و خدا گواهى مىدهد كه قطعا آنان دروغ مىگويند. (12) اگر [يهوديان] اخراج شوند، [منافقان] با آنان خارج نمىشوند، و اگر با آنان جنگيده شود يارىشان نمىكنند، و اگر به يارىشان برخيزند، قطعا پشت [به جبهه] مىكنند و در نتيجه [يهود] يارى نمىشوند. (13) بىترديد، شما [مسلمانان] در دلهاى آنان بيش از خدا مايه هراسيد. اين بدان سبب است كه آنان گروهى هستند كه نمىفهمند. (14) آنان در صورت همبستگى با يكديگر هم جز در قريههاى مستحكم يا از پشت ديوارها با شما پيكار نمىكنند. قدرتشان در ميان خودشان سخت است. آنان را همدل و متّحد مىپندارى و حال آنكه دلهايشان پراكنده است. اين بدان سبب است كه آنان گروهى هستند كه عقل خود را به كار نمىگيرند. (15) [حالشان] مانند كسانى است كه در زمانى نزديك پيش از آنان بودند كه ثمره تلخ كار خود را چشيدند، و برايشان عذابى دردناك خواهد بود. (16) [داستانشان] مانند داستان شيطان است كه به انسان گفت: كافر شو، و چون وى كافر شد، گفت: من از تو بيزارم، من از خدا پروردگار جهانيان مىترسم.