(6) قطعا براى شما در [روش] آنان سرمشقى نيكوست؛ براى كسى كه به خدا و روز واپسين اميد دارد. و هركه روى برتابد، [بداند كه] خدا خود بىنياز و ستوده است. (7) اميد است كه خدا ميان شما و كسانى از آنان كه با آنها دشمنى داريد [با اسلام آوردنشان] دوستى برقرار كند، و خدا تواناست، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (8) خدا شما را از نيكى كردن و عدالت ورزيدن با كسانى [از كفّار] كه در دين با شما نجنگيده و شما را از ديارتان بيرون نكردهاند، باز نمىدارد، به يقين خدا عدالتپيشگان را دوست مىدارد. (9) خدا شما را فقط از دوستى با كسانى باز مىدارد كه در دين با شما جنگيده و شما را از ديارتان بيرون رانده و در بيرون راندنتان همكارى نمودهاند؛ و هركس با آنان دوستى كند، اينانند كه ستمكار خواهند بود. (10) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، هرگاه زنان مؤمن هجرتكنان نزد شما آمدند، آنان را بيازماييد- خدا به ايمانشان داناتر است- پس اگر با ايمانشان دانستيد آنان را به سوى كفّار بازنگردانيد؛ نه اينان براى آنان حلالند و نه آنان براى اينان، و آنچه را كه [شوهرانشان به عنوان مهر] هزينه كردهاند به آنان بدهيد. و بر شما گناهى نيست كه آنان را به زنى بگيريد، به شرط آنكه مهرشان را به آنان بدهيد. و پيمان زناشويى زنان كافر خود را نگاه نداريد [بلكه آنان را رها كنيد]. و آنچه را كه [به عنوان مهر] هزينه كردهايد [از كافران] بخواهيد؛ و كافران نيز بايد آنچه را كه [به عنوان مهر] هزينه كردهاند [از شما] طلب كنند. اين حكم خداست كه [برطبق آن] ميان شما داورى مىكند، و خدا دانا و حكيم است. (11) و اگر كسى از همسران شما به سوى كفّار رفت و شما [كفّار را] تعقيب كرديد [و غنيمت گرفتيد]، به كسانى كه همسرانشان رفتهاند، معادل آنچه [به عنوان مهر] هزينه كردهاند بدهيد، و از آن خدايى كه به او ايمان داريد پروا كنيد.