به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، دشمنان من و دشمنان خود را به دوستى برمگيريد كه با آنان طرح مودّت بيفكنيد، در صورتى كه آنان به حقيقتى كه براى شما آمده است كفر ورزيدهاند. آنان پيامبر و شما را به علت اينكه به خدا، پروردگارتان ايمان آوردهايد [از مكّه] بيرون مىكنند. [آرى] اگر براى جهاد در راه من و طلب خشنودىام بيرون آمدهايد [چنين نكنيد]. شما در نهان پيام مودّت به سوى آنان مىفرستيد درحالىكه من به آنچه پنهان مىداريد و آنچه آشكار مىكنيد داناترم. و هركس از شما چنين كند، قطعا راه راست را گم كرده است. (2) اگر بر شما دست يابند دشمنانى [جدّى] براى شما خواهند بود، و دست و زبانشان را به بدى به سوى شما مىگشايند و آرزو مىكنند كه كاش شما هم كافر مىشديد. (3) روز قيامت هرگز خويشاوندان و فرزندانتان سودى براى شما ندارند. [خدا] ميان شما جدايى مىاندازد، و خدا به آنچه مىكنيد بيناست. (4) قطعا براى شما در [روش] ابراهيم و كسانى كه با او بودند سرمشقى نيكوست؛ آنگاه كه به قوم خود گفتند: ما از شما و از آنچه جز خدا مىپرستيد بيزاريم. شما را قبول نداريم، و ميان ما و شما دشمنى و كينه دائمى آشكار است؛ تا وقتى كه به خداى يگانه ايمان بياوريد. [آرى، روش ابراهيم سرمشق شماست،] جز سخن ابراهيم كه به پدرش گفت: حتما براى تو طلب آمرزش مىكنم، و در برابر خدا اختيار هيچ چيزى را براى تو ندارم. پروردگارا، فقط بر تو توكّل كردهايم و فقط به سوى تو بازگشتهايم و بازگشت [همه] فقط به سوى توست. (5) پروردگارا، ما را دستخوش شكنجه كافران قرار مده و پروردگارا، بر ما ببخشاى، به يقين تو خود عزّتمند و حكيمى.