به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) اى پيامبر، هرگاه خواستيد زنان را طلاق دهيد، آنان را در عدّهشان [كه پاك شدهاند] طلاق دهيد و حساب عدّه را نگاه داريد، و از خدا، پروردگارتان پروا كنيد. آنان را از خانههايشان بيرون نكنيد و خود نيز بيرون نروند، مگر اينكه كار بسيار زشت آشكارى مرتكب شوند [كه در اين صورت اخراجشان مجاز است]. و اينها حدود خداست؛ و هركس از حدود خدا تجاوز كند قطعا به خود ستم كرده است. تو نمىدانى، شايد خدا پس از اين، امرى پديد آورد [كه سبب آشتى شود]. (2) پس هنگامى كه به پايان عدّه خود رسيدند، يا با شيوهاى پسنديده نگاهشان داريد و يا با شيوهاى پسنديده از آنان جدا شويد، و دو شاهد عادل از خودتان را [بر رجوع يا جدايى] گواه گيريد، و گواهى را براى خدا به پا داريد. اينها پندهايى است براى كسى كه به خدا و روز واپسين ايمان دارد. و هركس از خدا پروا كند، [خدا] براى او راهى جهت بيرون رفتن [از تنگناها] قرار مىدهد. (3) و از جايى كه گمان نمىبرد به او عطا مىكند. و هركس به خدا توكّل كند او براى وى بس است. قطعا خدا به آنچه اراده كرده است مىرسد. به راستى خدا براى هر چيزى اندازهاى قرار داده است. (4) و آنان زنان شما كه [به علت پيرى يا عارضهاى] از ديدن خون مأيوس شدهاند، اگر [در باردار بودنشان] شك داريد، عدّه آنان سه ماه است، و زنانى كه اصلا حايض نشدهاند [نيز عدّهشان سه ماه است]، و پايان عدّه زنان باردار اين است كه وضع حمل كنند. و هركس از خدا پروا كند، [خدا] براى او در كارش سهولتى پديد مىآورد. (5) اين فرمان خداست كه آن را به سوى شما نازل كرده است؛ و هركس از خدا پروا كند، [خدا] بدىهاى او را از او مىزدايد و اجرش را بزرگ مىگرداند.