(6) آنان (زنان مطلّقه) را در بخشى از آنجا كه خود سكونت داريد به قدر استطاعت خويش سكنى دهيد، و به ايشان آزار نرسانيد تا عرصه را بر آنان تنگ كنيد [كه بيرون روند]. و اگر باردارند خرجشان را بدهيد تا وضع حمل كنند. پس اگر براى شما [به كودك] شير دادند اجرتشان را بدهيد، و ميان خود به طرزى شايسته تبادل نظر كنيد؛ و اگر سختگيرى كرديد، زن ديگرى [كودك را] براى او شير خواهد داد. (7) بايد هر صاحب وسعتى طبق وسع خود هزينه كند؛ و كسى كه رزقش بر او تنگ شده بايد از آنچه خدا به او داده است هزينه نمايد. خدا هيچكس را جز به قدر آنچه به او داده است تكليف نمىكند. به زودى خدا پس از سختى سهولتى پديد مىآورد. (8) و چه بسيار شهرهايى كه از فرمان پروردگارشان و پيامبران او سرپيچى كردند، و ما سخت به حسابشان رسيديم و آنان را به عذابى ناشناخته معذّب ساختيم. (9) پس ثمره تلخ كار خود را چشيدند و عاقبت كارشان خسارت بود. (10) خدا براى آنان عذابى سخت آماده كرده است. پس اى خردمندانى كه ايمان آوردهايد، از خدا پروا كنيد كه خدا تذكارى به سوى شما فروفرستاده است. (11) پيامبرى كه آيات خدا را- كه همه روشنگرند- بر شما مىخواند تا كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام دادهاند از تاريكىها به سوى نور بيرون برد. و هركس به خدا ايمان آورد و كار شايسته كند، او را به باغهايى درمىآورد كه از زير [درختان] آنها نهرها روان است، و براى هميشه در آنها جاودانهاند. قطعا خدا روزى او را نيكو ساخته است. (12) خداست آنكه هفت آسمان آفريده و از زمين نيز مانند آنها [خلق كرده است]. فرمان او در ميان آنها فرود مىآيد، تا بدانيد كه خدا بر هر چيزى تواناست و علم او هر چيزى را فراگرفته است.