(16) به زودى بر بينى او داغ [ذلّت] مىنهيم. (17) همانا ما آنان را آزمودهايم، چنانكه اهل آن باغ را آزموديم، آنگاه كه سوگند ياد كردند كه حتما صبحگاهان ميوه آن را خواهند چيد، (18) و [سهم مساكين را] استثنا نخواهند كرد. (19) پس درحالىكه خفته بودند، بلايى از جانب پروردگارت بر آن [باغ] به گردش درآمد. (20) و آن باغ همچون شب [سياه] شد. (21) پس بامدادان يكديگر را صدا زدند، (22) كه اگر قصد چيدن ميوه داريد، امروز صبح به باغ خود رهسپار شويد. (23) پس به راه افتادند، درحالىكه آهسته باهم مىگفتند: (24) امروز نبايد در باغ بينوايى بر شما درآيد. (25) و بامدادان به شتاب آهنگ باغ كردند، درحالىكه خود را [برگردآورى محصول آن] قادر مىپنداشتند. (26) و چون باغ را ديدند، گفتند: قطعا ما راه را گم كردهايم. (27) [و پس از آنكه دانستند چنين نيست، گفتند: نه،] بلكه ما [از باغ] محروم شدهايم. (28) بهترينشان گفت: آيا به شما نگفتم كه چرا [خدا را] تسبيح نمىكنيد؟ (29) گفتند: منزّه است پروردگار ما، به يقين ما ستمكار بوديم. (30) پس بعضى از آنان روى به بعضى ديگر كردند و يكديگر را سرزنش نمودند. (31) گفتند: اى واى برما، كه ما طغيانگر بوديم. (32) اميد است پروردگارمان بهتر از آن را به ما عوض دهد، بىترديد ما فقط به پروردگارمان رغبت داريم. (33) اينگونه است عذاب [دنيا]، و قطعا عذاب آخرت بزرگتر است. اگر مىدانستند [كار شايسته مىكردند]. (34) به راستى براى تقواپيشگان، نزد پروردگارشان باغهاى پرنعمت است. (35) پس آيا فرمانبرداران را مانند مجرمان قرار مىدهيم؟ (36) شما را چه شده است؟ چگونه داورى مىكنيد؟ (37) آيا شما كتابى [آسمانى] داريد كه در آن مىخوانيد، (38) كه هرچه انتخاب مىكنيد، براى شما در آن خواهد بود؟ (39) آيا براى شما تا روز قيامت برعهده ما سوگندهاى مؤكّدى است كه آنچه حكم مىكنيد به سود شما باشد؟ (40) از آنان بپرس كه كدام يك از آنان ضامن اين ادّعاست؟ (41) آيا براى آنان شريكانى است [در الوهيّت كه برايشان شفاعت كنند]؟ اگر راست مىگويند، بايد شريكان خود را بياورند. (42) [ياد كن] روزى را كه كار، بسيار سخت مىگردد و به سجده فراخوانده مىشوند، ولى نمىتوانند [سجده كنند].