(154) سپس خدا بعد از آن غمها، آرامشى بر شما فروفرستاد؛ خواب سبكى كه گروهى از شما را فراگرفت، و گروهى در فكر خودشان بودند و همچون گمانهاى [دوران] جاهليّت، گمان ناروا به خدا مىبردند و مىگفتند: آيا از فتح و ظفر نصيبى براى ما خواهد بود؟ بگو: كارها همه به دست خداست. آنان چيزى را در دل خود پنهان مىداشتند كه براى تو آشكار نمىساختند. مىگفتند: اگر ما از فتح و ظفر نصيبى داشتيم، در اينجا كشته نمىشديم، بگو: اگر در خانههايتان هم بوديد، كسانى كه كشته شدن بر آنان نوشته شده بود، به سوى آرامگاههاى خود بيرون مىآمدند؛ و هدف آن بود كه خدا آنچه را در سينههاى شماست بيازمايد، و آنچه را در دلهايتان است خالص گرداند، و خدا به آنچه در درون سينههاست داناست. (155) كسانى از شما كه روز برخورد آن دو گروه [در احد] پشت به جبهه كردند، جز اين نبود كه شيطان آنان را بر اثر بعضى از گناهانى كه مرتكب شده بودند لغزانيد، و قطعا خدا از آنان درگذشت. به راستى خدا بسيار آمرزنده و بردبار است. (156) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، مانند كسانى نباشيد كه كفر ورزيدند و درباره برادرانشان هنگامى كه به سفر رفتند يا رزمنده شدند [و درگذشتند] گفتند: اگر نزد ما بودند نمىمردند و كشته نمىشدند. [شما چنين نگوييد] تا سرانجام، خدا اين را حسرتى در دل آنان قرار دهد. و خداست كه زندگى مىبخشد و مىميراند، و خدا به آنچه مىكنيد بيناست. (157) و اگر در راه خدا كشته شويد يا بميريد، قطعا آمرزش و رحمتى كه از جانب خداست، از آنچه آنان [از متاع دنيا] گرد مىآورند بهتر است.