(166) و آنچه روز برخورد آن دو گروه [در احد] به شما رسيد، به اذن خدا بود، [تا شما را آزمايش كند] و براى اينكه مؤمنان را مشخّص سازد؛ (167) و براى اينكه منافقان را [نيز] مشخّص كند؛ [همان كسانى] كه به آنان گفته شد: بياييد در راه خدا بجنگيد يا [دست كم از خود] دفاع كنيد. گفتند: اگر مىدانستيم كه جنگى رخ مىدهد، از پى شما مىآمديم. آنان در آن وقت به كفر نزديكتر بودند تا به ايمان. با دهانشان چيزى مىگويند كه در قلبشان نيست، و خدا به آنچه كتمان مىكنند داناتر است. (168) همانان كه درباره برادرانشان- درحالىكه خود [از شركت در جنگ] خوددارى كرده بودند- گفتند: اگر از ما اطاعت كرده بودند كشته نمىشدند. بگو: اگر راست مىگوييد، مرگ را از خودتان دور كنيد. (169) و هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شدهاند مرده مپندار، بلكه زندهاند و نزد پروردگارشان از عطاى او برخوردارند؛ (170) درحالىكه به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند، و براى هم مسلكانشان كه از پى آنانند و هنوز به ايشان نپيوستهاند شادى مىكنند كه نه ترسى بر آنان است و نه غمگين مىشوند. (171) آنان به نعمت و بخششى [عظيم] از جانب خدا و اينكه خدا اجر مؤمنان را ضايع نمىكند، شادى مىكنند. (172) كسانى كه [در احد] پس از آن كه زخم برداشته بودند، خدا و پيامبر را اجابت كردند، براى كسانى از آنان كه نيكى كردند و تقوا پيشه نمودند، اجرى بزرگ خواهد بود. (173) همانان كه چون افرادى به ايشان گفتند: اين مردم براى [حمله به] شما نيرو جمع كردهاند؛ پس، از آنان بترسيد، ولى [اين سخن] بر ايمانشان افزود و گفتند: خدا براى ما كافى است، و چه خوب حمايتگرى است.