(174) پس با نعمت و بخششى [عظيم] از جانب خدا، بازگشتند، درحالىكه گزندى به آنان نرسيده بود، و در پى خشنودى خدا بودند، و خدا داراى بخششى بزرگ است. (175) اين فقط شيطان است كه [شما را] از دوستان خود مىترساند، پس اگر مؤمنيد از آنان نترسيد و از من بترسيد. (176) و مبادا كسانى كه در كفر شتاب مىورزند تو را محزون كنند؛ آنان قطعا هيچ زيانى به خدا نخواهند رسانيد. خدا مىخواهد در آخرت هيچ بهرهاى براى آنان قرار ندهد، و آنان عذابى بزرگ خواهند داشت. (177) همانا كسانى كه ايمان را با كفر مبادله كردند، هرگز هيچ زيانى به خدا نمىرسانند، و براى آنان عذابى دردناك خواهد بود. (178) و كسانى كه كفر ورزيدهاند هرگز گمان نكنند مهلتى كه به آنان مىدهيم به سودشان است، جز اين نيست كه مهلتشان مىدهيم تا در نتيجه بر گناه خود بيفزايند، و براى آنان عذابى خواركننده خواهد بود. (179) چنين نيست كه خدا مؤمنان را بر اين حالى كه شما داريد رها كند، تا اينكه پليد را از پاك جدا سازد؛ و چنين نيست كه خدا شما را از غيب آگاه كند، ولى خدا از ميان پيامبرانش هركه را بخواهد برمىگزيند، پس به خدا و پيامبرانش ايمان بياوريد؛ و اگر ايمان بياوريد و تقوا پيشه كنيد، براى شما اجرى بزرگ خواهد بود. (180) و كسانى كه به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است بخل مىورزند، هرگز گمان نكنند كه اين بخل به سود آنهاست، بلكه برايشان شرّ است؛ به زودى روز قيامت آنچه بدان بخل ورزيدهاند طوق گردنشان مىشود. و ميراث آسمانها و زمين از آن خداست، و خدا به آنچه مىكنيد آگاه است.