(187) و [ياد كن] هنگامى را كه خدا از كسانى كه كتاب [آسمانى] به آنان داده شده است، پيمان گرفت كه حتما بايد آن را براى مردم بيان كنيد و كتمانش نكنيد؛ پس آن را پشت سر خويش انداختند و با بهايى اندك مبادله كردند، و چه بد مبادلهاى انجام دادند. (188) هرگز مپندار كسانى كه به آنچه كردهاند شادى مىكنند و دوست دارند در برابر آنچه انجام ندادهاند ستايش شوند، هرگز مپندار كه آنان از عذاب در امانند، [بلكه] برايشان عذابى دردناك خواهد بود. (189) و فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداست، و خدا بر هر چيزى تواناست. (190) همانا در آفرينش آسمانها و زمين، و رفت و آمد شب و روز، براى خردمندان نشانههايى [از قدرت خدا] است. (191) همانان كه ايستاده و نشسته و بر پهلو خفته (در همه حال) خدا را ياد مىكنند، و در آفرينش آسمانها و زمين مىانديشند، كه پروردگارا، اينها را بيهوده نيافريدهاى؛ تو را [از بيهوده كارى] تنزيه مىكنيم، پس ما را از عذاب آتش حفظ كن. (192) پروردگارا، تو هركه را به آتش درآورى، به يقين او را رسوا كردهاى، و براى ستمكاران هيچ ياورى نيست. (193) پروردگارا، همانا ما شنيديم كه نداكنندهاى به ايمان فرامىخواند كه به پروردگار خود ايمان بياوريد، پس ايمان آورديم. پروردگارا، گناهانمان را بر ما ببخشاى، و بدىهايمان را از ما بزداى، و ما را در زمره نيكان بميران. (194) پروردگارا، و آنچه را به زبان فرستادگانت به ما وعده دادهاى به ما عطا كن، و ما را روز قيامت رسوا مگردان، قطعا تو وعده خود را تخلّف نمىكنى.