به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) اى مردم، از پروردگارتان كه شما را از يك تن آفريد، و جفتش را از جنس او خلق كرد، و از آن دو، مردان و زنان بسيارى منتشر ساخت پروا كنيد؛ و از خدا كه به [نام] او از يكديگر درخواست مىكنيد، و نيز [از تضييع حقوق] خويشاوندان پروا داشته باشيد؛ بىگمان، خدا همواره مراقب شماست. (2) و اموال يتيمان را [پس از بلوغشان] به آنان بدهيد و اموال نامرغوب [خود] را با اموال مرغوب [آنان] عوض نكنيد، و اموالشان را با اموال خود نخوريد، كه اين گناهى بزرگ است. (3) و اگر مىترسيد كه نسبت به دختران يتيم [در صورت ازدواج با آنان] به عدالت رفتار نكنيد، با زنان [ديگر] كه مورد پسند شما باشند، دودو، و سهسه، و چهارچهار ازدواج كنيد. و اگر مىترسيد كه به عدالت عمل نكنيد، با يكى [ازدواج كنيد] و يا [به] زنانى كه مالكشان هستيد [اكتفا نماييد]. اين دستور، به دورى گزيدن شما از انحراف نزديكتر است. (4) و مهر زنان را با رضايت خاطر به آنان بدهيد؛ پس اگر چيزى از آن را با رضايت خاطر به شما بخشيدند، آن را حلال و گوارا بخوريد. (5) و اموال خود را- كه خدا وسيله قوام [زندگى] شما قرار داده است- به سفيهان ندهيد، و از درآمد آن خوراكشان دهيد و آنان را بپوشانيد، و با آنان سخنى پسنديده بگوييد. (6) و يتيمان را [در رشد فكرى] بيازماييد تا وقتى كه به سنّ ازدواج برسند؛ پس اگر در آنان رشد فكرى احساس كرديد، اموالشان را به آنان ردّ كنيد، و آن را از روى اسراف و براى پيشدستى كردن بر آنان، كه مبادا بزرگ شوند [و اموالشان را طلب كنند]، خرج نكنيد. و هركس كه بىنياز باشد، بايد [از مصرف مال يتيم] خوددارى كند؛ و هركس نيازمند باشد، بايد به طور پسنديده [از آن] مصرف كند. پس هنگامى كه اموالشان را به آنان ردّ كرديد، بر آنان گواه بگيريد، و خدا براى حسابرسى بس است.