(66) و اگر بر آنان مقرّر مىكرديم كه خودتان را بكشيد يا از ديارتان بيرون برويد، جز اندكى از ايشان آن را انجام نمىدادند؛ و اگر آنچه را كه بدان پند داده مىشوند انجام مىدادند، برايشان بهتر و در تثبيت ايمانشان مؤثرتر بود. (67) و در آن صورت از نزد خود اجرى بزرگ به آنان مىداديم. (68) و به راهى راست هدايتشان مىكرديم. (69) و كسانى كه از خدا و پيامبر [او] اطاعت كنند، [در قيامت] با كسانى خواهند بود كه خدا بر آنان نعمت ارزانى داشته است، يعنى پيامبران و راستىپيشگان و شهيدان و شايستگان، و اينان چه خوب همنشينانى هستند. (70) اين بخشش از جانب خداست، و كافى است كه خدا [به حال فرمانبرداران] دانا باشد. (71) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، [در برابر دشمن] آماده باشيد، و گروهگروه يا دستهجمعى [براى جهاد] كوچ كنيد. (72) و قطعا از ميان شما كسى است كه [در رفتن به جهاد] كندى مىكند؛ پس اگر مصيبتى به شما برسد مىگويد: راستى خدا بر من نعمت ارزانى داشت كه [در جنگ،] با آنان حاضر نبودم. (73) و اگر بخششى (پيروزى و غنيمتى) از خدا به شما برسد- چنان كه گويى ميان شما و او هيچ مودّتى نبوده است- خواهد گفت: كاش من هم با آنان بودم و به كاميابى بزرگى دست مىيافتم. (74) پس بايد كسانى كه زندگى دنيا را با آخرت مبادله مىكنند در راه خدا بجنگند؛ و هركس در راه خدا بجنگد و كشته شود يا پيروز گردد، به زودى اجرى بزرگ به او خواهيم داد.