(60) آيا نظر نيفكندهاى به كسانى كه مىپندارند به آنچه به سوى تو و آنچه پيش از تو نازل شده است ايمان آوردهاند، ولى مىخواهند داورى ميان خود را نزد طاغوت ببرند، درحالىكه قطعا فرمان يافتهاند كه به آن كفر بورزند؟ و شيطان مىخواهد آنان را به گمراهى دورى بيفكند. (61) و چون به آنان گفته شود: به سوى آنچه خدا نازل كرده و به سوى اين پيامبر بياييد، منافقان را مىبينى كه سخت از تو اعراض مىكنند. (62) پس [حالشان] چگونه است وقتى كه به سبب آنچه به دست خود پيش فرستادهاند مصيبتى به آنان برسد، سپس نزد تو آيند و سوگند ياد كنند كه ما [از بردن داورى نزد طاغوت] جز نيكى كردن و ايجاد توافق هدفى نداشتيم؟ (63) اينان كسانىاند كه خدا آنچه را در دلهايشان است مىداند؛ پس، از آنان اعراض كن و اندرزشان ده، و با آنان سخنى بگوى كه در دلهايشان نفوذ كند. (64) و ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اينكه به اذن خدا از او اطاعت كنند. و اگر آنان (منافقان) وقتى كه به خود ستم كردند، نزد تو مىآمدند و از خدا طلب آمرزش مىكردند، و پيامبر [نيز] برايشان طلب آمرزش مىكرد، خدا را بسيار توبهپذير و مهربان مىيافتند. (65) ولى چنين نيست، به پروردگارت سوگند كه ايمان نمىآورند مگر اين كه تو را در كشمكشهايى كه ميانشان پديد مىآيد حكم سازند، سپس از قضاوتى كه كردهاى در دلشان كمترين نارضايتى احساس نكنند، و به طور كامل تسليم باشند.