ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 168

7/ 144
[خداوند] فرمود: «اى موسى! بى‌شك من تو را با رسالت‌ها و كلام خويش بر مردم برگزيدم، پس آنچه به تو بخشيدم بگير و از شكرگزاران باش!» (144) ياء: اسم انّ، محلا منصوب. ما: مفعول به، محلا منصوب.
7/ 145
و ما براى او در الواح [تورات‌] از هر چيزى پندى و براى هر چيزى تفصيلى نوشته‌ايم، پس آن را با جديّت بگير و به قوم خود دستور بده كه به بهترين وجه آن را دريابند، به زودى جايگاه فاسقان را به شما نشان خواهيم داد (145) موعظة: مفعول به.
7/ 146
به زودى كسانى را كه در اين سرزمين به ناحق تكبّر مى‌ورزند، از آيات خود منصرف مى‌گردانم و اگر هر نشانه‌اى را هم كه ببينند، به آن ايمان نمى‌آورند، و اگر راه راست را ببينند آن را راه خود برنمى‌گزينند، و اگر راه گمراهى را ببينند آن را راه خود برمى‌گزينند. اين به آن خاطر است كه آنان آيات ما را تكذيب كردند و از آن غافل بودند (146) سين: حرف استقبال. الّذين:
اسم موصول، مبنى، مفعول به، محلا مجرور. سبيلا: هر دو مورد مفعول به دوّم. ذلك: اسم اشاره، مبتدا، محلا مرفوع. باء: حرف جرّ، انّ: از حروف مشبهة بالفعل، هم: اسم آن، محلا منصوب، جمله‌ى كذّبوا بآياتنا: خبر انّ، محلا مرفوع. غافلين: خبر كان، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (غافلا) است.
7/ 147
و كسانى كه آيات ما و لقاى آخرت را تكذيب كردند، اعمالشان تباه شده است. آيا جز آن چه كه انجام مى‌دادند جزا مى‌يابند؟ (147) هل: حرف استفهام، غير عامل، مبنى بر سكون.
تجزون: فعل مجهول، واو: نايب فاعل آن. الّا: حرف حصر. ما: اسم موصول، مبنى، مفعول به، محلا منصوب. جمله‌ى حبطت اعمالهم: خبر براى مبتدا (الّذين) محلا مرفوع.
7/ 148
و قوم موسى بعد از [رفتن‌] او [به طور سينا] از زيورهايشان مجسّمه‌اى گوساله‌اى ساختند كه صداى گاوى داشت. آيا آنان نديدند كه آن [گوساله‌] با آنان سخن نمى‌گويد و به راهى [راست‌] آنان را هدايت نمى‌كند؟ آن را [خداى خود] گرفتند و ستمگر گشتند (148) موسى:
مضاف اليه، تقديرا مجرور. عجلا: مفعول به، جسدا: صفت براى عجلا، له: جارّ و محلا مجرور، خبر مقدّم، محلا مرفوع. خوار: مبتداى مؤخّر. يروا: فعل مضارع مجزوم، علامت جزم آن حذف (نون) از آخر است. ه: اسم انّ، محلا منصوب. جمله‌ى لا يكلّم: خبر انّ، محلا مرفوع. سبيلا: مفعول به دوّم.
7/ 149
و هنگامى كه پشيمان شدند و ديدند كه به راستى خود گمراه شده‌اند، گفتند: «اگر پروردگارمان بر ما رحم نكند و ما را نيامرزد، بى‌شك از زيانكاران خواهيم بود.» (149) لمّا:
مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب. فى ايدى: نايب فاعل، محلا مرفوع. لئن: لام موطّئة براى قسم و ان: حرف شرط جازم. لنكوننّ- لام تاكيد براى قسم+ نكون: فعل مضارع ناقص+ نون: نون تاكيد ثقيله.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 168

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست