ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 290

17/ 76
و البتّه نزديك بود كه تو را از اين سرزمين برانگيزانند تا تو را از آنجا [مكّه‌ى معظّمه‌] بيرون كنند و در آن صورت پس از تو جز اندكى نمى‌پاييدند (76) ان: مخفّفه از مثقّله، كادوا:
فعل ماضى ناقص، واو: اسم كادوا و جمله‌ى ليستفزّونك: خبر كادوا، محلا منصوب. لام:
مورد اوّل لام فارقه و مورد دوّم لام تعليل مقدّر به (ان) ناصبه. اذا: حرف جواب. الّا: حرف حصر و قليلا: جانشين مفعول مطلق يا جانشين ظرف (زمانا قليلا)
17/ 77
[همان‌] سنّت كسانى از پيامبران ما كه قبل از تو فرستاده‌ايم و در سنّت ما هيچ تغييرى نمى‌يابى (77) سنّة: مفعول مطلق براى فعل محذوف (سننّا ذلك سنّة)، من: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور.
17/ 78
نماز را از زوال آفتاب [موقع ظهر] تا تاريكى شب [نيمه‌شب‌] و قرآن فجر [نماز صبح يا قرآن خوانى بامداد] را برپاى‌دار، به راستى قرآن فجر مشهود [فرشتگان‌] است (78)
17/ 79
و پاسى از شب را به آن [نماز و قرآن‌] بيدار باش كه [اين نماز و قرآن شب‌] نافله‌اى [وظيفه‌اى اضافى‌] براى توست، اميد است كه پروردگارت تو را به مقامى ستوده برانگيزد (79) نافله: حال، عسى: فعل ماضى تام. مقاما: حال.
17/ 80
و [اى پيامبر!] بگو: «اى پروردگار من! مرا با صداقت [به مدينه‌] وارد كن و مرا با صداقت [از مكّه‌] بيرون آور، و براى من از نزد خود تسلّطى نيرومند قرار بده.» (80) مدخل و مخرج:
هر دو مفعول مطلق.
17/ 81
و بگو: «حق آمد و باطل از ميان رفت، به راستى باطل از ميان رفتنى است.» (81) جمله‌ى كان زهوقا: خبر (انّ)، محلا مرفوع.
17/ 82
و ما از قرآن آن چه براى مؤمنان موجب شفا و رحمت است نازل مى‌كنيم و بر ستمگران جز خسران نيفزايد (82) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. الّا: حرف حصر و خسارا: مفعول به دوّم.
17/ 83
و زمانى كه بر انسان [از كرم‌] نعمت دهيم [از ره كبر و غرور] رو بگرداند و دامن برافشاند، و زمانى كه به او شرّى رسد مأيوس ماند (83) نأى: فعل ماضى و ضمير مستتر (هو) فاعل آن و در آن اعلال به قلب است، اصل آن (نأي) و (ياء) بعد از فتحه قلب به (الف) شده است.
17/ 84
بگو: «هركس فراخور [جسمى و روانى و ذاتى‌] خود عمل مى‌كند، و پروردگارتان داناتر است به كسى كه ره‌يافته‌تر است.» (84)
17/ 85
و از تو درباره‌ى روح مى‌پرسند، بگو: «روح [جان يا جبرئيل‌] از امر [عالم مجرّدات‌] پروردگار من است و شما را از علم جز اندكى داده نشده است.» (85) الّا: حرف حصر و قليلا:
مفعول به.
17/ 86
و اگر بخواهيم آن چه به تو وحى كرده‌ايم به يقين مى‌بريم، آن‌گاه در آن [امر الهى‌] براى خود در برابر ما كارسازى نمى‌يابى (86) واو: استئنافيّه، لام: موطّئه براى قسم. مورد دوّم لام قسم. الّذى: اسم موصول، محلا مجرور.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 290

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست