ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 297

18/ 28
و خودت را با كسانى كه سحرگاهان و شامگاهان پروردگارشان را به دعا مى‌خوانند و خوشنودى او را مى‌خواهند، صبور گردان. و دو چشمت را از آن برمگير كه مبادا زينت زندگى دنيا بخواهى، و از آن‌كس كه قلبش را از ياد خويش غافل كرده‌ايم و از هوس خود پيروى كرده است و كارش نيز افراطى است، پيروى مكن (28) مع: مفعول فيه، ظرف مكان. الّذين:
مضاف اليه، محلا مجرور.
18/ 29
و بگو: «حق از سوى پروردگارتان است. پس هركس كه بخواهد ايمان بياورد و هركس بخواهد كفر ورزد. راستى كه ما براى ظالمان آتش فراهم كرده‌ايم كه سراپرده‌هايش آنان را فرا خواهد گرفت و اگر فريادرسى خواهند آنان به آبى چون مس بگداخته كه چهره‌ها را بريان كند، فريادرسى شوند؛ چه بد شرابى و چه بد جايگاهى است.» (29) من: هر دو مورد اسم شرط جازم، مبتدا، محلا مرفوع. بئس و ساءت: هر دو مورد فعل ماضى براى ذمّ. الشّراب: فاعل و مرتفقا: تمييز.
18/ 30
به راستى كسانى كه ايمان آورده‌اند و اعمال صالح انجام داده‌اند [بايد بدانند كه‌] ما مزد كسى را كه عملى نكو كرده است ضايع نمى‌كنيم (30) الّذين: اسم موصول، اسم (انّ) و جمله‌ى انّا لا نضيع اجر من احسن عملا: خبر (انّ) محلا مرفوع. نا: اسم (انّ) محلا منصوب و جمله‌ى لا نضيع اجر من احسن عملا: خبر آن، محلا مرفوع. من: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور. عملا: مفعول به.
18/ 31
آنانند كه بهشت‌هاى جاودان دارند كه از زير [درختان‌] آنان رودها روان است. در آنجا با دست‌بندهايى از طلا آرايش يابند در حالى كه جامه‌هاى سبز رنگ از پرنيان نازك و ديباى ستبر پوشند، در آنجا بر تخت‌ها تكيه زنند؛ چه نيكو ثواب و چه خوش جايگاهى (31) اولئك:
اسم اشاره، مبتدا، محلا مرفوع و جمله‌ى لهم جنّات عدن: خبر اوّل (اولئك) و تجرى من تحتهم الانهار: خبر دوّم (اولئك) و يحلون فيها: خبر سوّم (اولئك) و هر سه محلا مرفوعند.
متّكئين: حال از فاعل (يلبسون)
18/ 32
و براى آنان [قصّه‌] آن دو مرد را مثل بزن كه به يكى از آن دو نفر، دو باغ انگور بداديم و پيرامون آن دو را با درختان خرما پوشانديم و در بين آن دو كشتزارى قرار داديم (32) رجلين:
بدل از (مثلا)، علامت نصب آن (ياء) و (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (رجلا) است.
18/ 33
كه هر دو باغ ميوه‌ى خود را مى‌داد و چيزى از آن [ميوه‌اش‌] كم نمى‌كرد، و ما در ميان آن دو [باغ‌] رودى روان كرده بوديم (33) كلتا: اسم تثنيه، مبتدا، تقديرا مرفوع و جمله‌ى آتت اكلها:
خبر آن، محلا مرفوع.
18/ 34
و براى او ميوه‌هايى بود، پس به يار خود در حالى كه با او گفت‌وگو مى‌كرد، گفت: «من از حيث مال بيشتر و از نظر افراد [فرزندان و غلامان‌] نيرومندترم.» (34) واو: حاليّه، مالا و نفرا:
هر دو مورد تمييز است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 297

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست