نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 35
2/ 220 [و بينديشيد] دربارهى دنيا و آخرت. و از تو دربارهى يتيمان مىپرسند، بگو: «اصلاح كارشان بهتر است و اگر با ايشان همزيستى كنيد پس برادران شمايند و خداوند تباهكار را از درستكار بازمىشناسد و اگر خداوند بخواهد شما را به رنج مىافكند البتّه خداوند عزيز حكيم است» (220) خير: خبر. ان: حرف شرط و تخالطوا: فعل مضارع مجزوم. علامت جزم آن حذف (نون) است. لو: حرف شرط. 2/ 221 و زنان مشرك را به همسرى نگيريد مگر اين كه ايمان بياورند يقينا كنيز مؤمن از زن مشرك بهتر است هر چند كه او شما را شيفته كند و [زنان مسلمان] را به ازدواج مردان مشرك درمىآوريد، مگر اين كه ايمان بياورند و يقينا بردهاى مؤمن بهتر از مرد آزاد مشرك است هر چند كه او شما را شيفته كند. آنان به سوى آتش دعوت مىكنند و خداوند به فرمان خويش به سوى بهشت و آمرزش دعوت مىكند و آياتش را براى مردم روشن بيان مىكند تا آنان پند گيرند (221) لا: حرف نهى. حتّى: حرف مقدّر به آن ناصبه. لام: حرف تاكيد و امة: مبتدا. لو: حرف شرط غير جازم. يتذكّرون: فعل مضارع، خبر لعلّ، محلا مرفوع. 2/ 222 از تو دربارهى حيض مىپرسند، بگو: «آن آزارى است. پس در مدت حيض از زنان دورى گزينيد و با آنان نزديكى نكنيد تا پاك شوند. پس زمانى كه پاك شدند آن سان كه خداوند به شما دستور داده است با آنان آميزش كنيد.» البتّه خداوند توبهكنندگان و پاكان را دوست دارد (222) اذى: خبر تقديرا مرفوع. حيث: اسم مبنى، محلا مجرور. 2/ 223 زنان شما [بهمنزلهى] كشتزار شما هستند، پس هر گونه كه خواهيد به كشتزار خود درآييد. و براى خودتان [كار نيكى] پيش فرستيد و از خداوند بترسيد و بدانيد كه شما او را ديدار خواهيد كرد و به مؤمنان بشارت بده (223) حرث: خبر. ائتوا: فعل امر، جمع مذكر مخاطب و واو: فاعل آن. انّى: مفعول فيه، ظرف مكان. تقديرا منصوب. 2/ 224 و خداوند را دستاويز سوگندهاى خود قرار ندهيد تا از نيكوكارى و پرهيزگارى و اصلاح ميان مردم [خوددارى كنيد] و خداوند شنواى داناست (224) عرضة: مفعول به دوّم. ان: حرف ناصبه و مصدرى. تبرّوا: فعل مضارع منصوب، علامت نصب آن حذف (نون) است. بين: مفعول فيه، ظرف مكان. عليم: خبر دوّم.
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 35