ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 382

27/ 56
آنگه جواب قوم او جز اين نبود كه مى‌گفتند: «خاندان لوط را از شهر خود بيرون كنيد، بى‌شك ايشان مردمى پاكيزه جويند.» (56) ما: حرف نفى. الّا: حرف حصر. جمله‌ى يتطهرون: صفت براى (اناس)، محلا مرفوع.
27/ 57
آنگه او و خانواده‌اش را نجات بخشيديم مگر زنش كه او را از بازماندگان مقدّر داشتيم (57) امراته: مستثنى و هاء: مضاف اليه، محلا مجرور.
27/ 58
و بر سر آنان بارانى [از سنگ و گل‌] بارانديم. پس باران هشدارداده‌شدگان چه بد است (58) ساء: فعل ماضى ذمّ و مطر: فاعل آن و مخصوص به ذمّ محذوف است.
27/ 59
بگو: «ستايش مخصوص خداوند است و سلام بر آن بندگان او كه ايشان را برگزيده است.» آيا خداوند بهتر است يا آن چه شريك قرار مى‌دهند؟ (59) امّا- ام: حرف عطف+ ما: اسم موصول، مبتدا، محلا مرفوع.
27/ 60
يا آن كسى كه آسمان‌ها و زمين را آفريده است و آبى از آسمان برايتان فروفرستاده است.
آنگه به وسيله‌ى آن باغ‌هاى خرّم رويانده‌ايم كه شما نمى‌توانيد درخت آن را برويانيد. آيا به همراه خداوند، خدايى هست؟ بلكه آنان قومى منحرفند (60) امّن- ام: حرف اضراب و عطف+ من: اسم موصول، مبتدا، محلا مرفوع. ذات: صفت براى (حدائق)، مع: مفعول فيه، ظرف مكان. بل: حرف اضراب انتقالى.
27/ 61
يا آن كسى كه زمين را قرارگاه ساخت و در ميان آن رودها پديد آورد و براى آن كوه‌هاى استوار قرار داد و در بين دو دريا مانعى بنهاد؟ آيا به همراه خداوند خدايى هست؟ بلكه اكثرشان نمى‌دانند (61) قرارا: مفعول به دوّم.
27/ 62
يا آن كسى كه درمانده را- چون او را بخواند-، اجابت مى‌كند، و بلا را برطرف مى‌كند و شما را جانشينان روى زمين قرار مى‌دهد؟ آيا به همراه خداوند خدايى هست؟ چه اندك پند مى‌پذيرند (62) قليلا: جانشين مفعول مطلق، ما: ماى زايد.
27/ 63
يا آن كسى كه شما را در تاريكى‌هاى دشت و دريا هدايت مى‌كند و آن كسى كه بادها را پيش از [باران‌] رحمتش بشارتگر مى‌فرستد؟ آيا به همراه خداوند، خدايى هست؟ خداوند از آن چه شريك مى‌گيرند برتر است (63) بشرا: حال از (الرّياح)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 382

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست