ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 479

41/ 21
آنان به پوست‌هاى خود گويند: «چرا عليه ما شهادت داديد؟» گويند: «همان خداوندى كه هر چيزى را به نطق درآورده، ما را نيز به سخن درآورده است. و خود او شما را اوّلين بار آفريد، و به سوى او نيز بازگردانده مى‌شويد» (21) اوّل: جانشين مفعول مطلق.
41/ 22
و شما پوشيده نمى‌داشتيد از اين كه مبادا گوش‌هايتان و چشم‌هايتان و پوست‌هايتان بر شما شهادت بدهند، بلكه شما گمان مى‌كرديد كه خداوند بسيارى از اعمالى را كه انجام مى‌دهيد، نمى‌داند (22) لكن: حرف استدراك. ممّا- من: حرف جرّ+ ما: محلا مجرور.
41/ 23
و اين گمان شما بود كه درباره‌ى پروردگارتان مى‌پنداشتيد كه همان شما را هلاك كرد و از زيان‌كاران شديد (23)
41/ 24
پس اگر صبر كنند، آتش جايگاه ايشان است، و اگر پوزش طلبند، ايشان از اجابت‌يافتگان نيستند (24) مثوى: خبر، محلا مرفوع.
41/ 25
و ما براى آنان همنشينانى [از شياطين‌] برگماشتيم كه آن چه در پيش رويشان و آن چه پشت سرشان بود، در نظرشان آراسته جلوه دادند، و حكم [عذاب‌] در بين امّت‌هايى از جنّ و انس كه قبل از آنان بوده‌اند، درباره‌ى آنان تحقّق يافت، به راستى ايشان زيان‌كار بودند (25) ما:
مفعول به، محلا منصوب.
41/ 26
و كسانى كه كفر ورزيدند، گويند: «به اين قرآن گوش فرا ندهيد و در هنگام تلاوت آن سخن ياوه بگوييد، باشد كه شما پيروز شويد» (26) القرآن: بدل. كم: اسم براى (لعل) محلا منصوب و جمله‌ى تغلبون: خبر آن، محلا مرفوع.
41/ 27
و البتّه به كفرورزان عذابى شديد بچشانيم و قطعا به آنان مطابق بدترين اعمالى كه انجام مى‌دادند، جزا دهيم (27) الّذين: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب و عذابا: مفعول به دوّم آن. اسوأ: مفعول به دوّم. الّذى: مضاف اليه.
41/ 28
اين جزاى دشمنان خداوند است كه همان آتش است كه در آنجا سرايى جاودان دارند، اين جزا به خاطر آن است كه به آيات ما انكار مى‌ورزيدند (28) النّار: خبر براى مبتداى محذوف (هى). جزاء: مفعول مطلق براى فعل محذوف.
41/ 29
و كسانى كه كفر ورزيدند، گفتند: «اى پروردگار ما! كسانى از جنّ و انس كه ما را گمراه كردند، به ما نشان بده، تا آن‌ها را در زير قدم‌هايتان اندازيم تا از پست‌تران باشد» (29)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 479

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست