ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 480

41/ 30
به يقين كسانى كه گويند: «پروردگار ما خداوند است.» سپس استقامت ورزند، فرشتگان بر آنان نازل شوند كه مترسيد و محزون مباشيد و شاد شويد به بهشتى كه وعده داده مى‌شديد (30) الّا- ان: حرف تفسير+ لا: حرف نهى.
41/ 31
ما دوستان شما در زندگى دنيا و آخرتيم و در آنجا براى شما هر چه دل‌هايتان بخواهد و براى شما در آنجا هر چه بخواهيد، هست (31) ما: هر دو مبتداى مؤخّر است.
41/ 32
كه پيشكشى از سوى خطاپوش و خطابخش است (32)
41/ 33
كيست نيكوگفتارتر از كسى كه به جانب خداوند دعوت كند و عمل صالح پيشه كند و گويد: «به راستى من از مسلمانانم.» (33) من: اسم استفهام، مبتدا و خبرش (احسن) و قولا:
تمييز.
41/ 34
نيكى و بدى مساوى نيست. [بدى را] به شيوه‌اى كه آن نيكوتر است دفع كن، در آن صورت كسى كه بين تو و بين او عداوتى بود، گويى كه او دوستى مهربان است (34) هى:
مبتدا، محلا مرفوع. الّذى: مبتدا، محلا مرفوع.
41/ 35
و آن [خصلت‌] را جز كسانى كه شكيبايى ورزيده‌اند، نيابند، و به آن جز انسان صاحب بهره‌ى بزرگ [از ايمان و اخلاق حسنه‌] نايل نشود (35) ها: هر دو مفعول به، محلا منصوب.
الّا: حرف حصر. الّذين و ذو: هر دو نايب فاعل.
41/ 36
و اگر وسوسه‌اى از سوى شيطان تو را برسد، پس به خدا پناه بر، به يقين او خود شنواى داناست (36) امّا- ان: حرف شرط جازم+ ما: حرف زايد. هو: ضمير فصل.
41/ 37
و از آيات او شب و روز و آفتاب و ماه است، براى آفتاب و ماه سجده نبريد، و اگر تنها او را پرستش مى‌كنيد، براى خداوندى كه آن‌ها را آفريده است، سجده بريد (37) الّذى: اسم موصول، صفت براى لفظ جلاله، محلا مجرور. ايّاه: ضمير منفصل، مفعول به مقدّم، محلا منصوب.
41/ 38
پس اگر تكبّر ورزيدند، [به ياد آر كه خداوند بى‌نياز است‌] كسانى كه در درگاه پروردگارت هستند، شب و روز او را تسبيح مى‌گويند در حالى كه ملول نمى‌شوند (38)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 480

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست