ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 73

3/ 174
پس با فضل و نعمت الهى بازگشتند، در حالى كه هيچ گزندى به آنان نرسيده بود و هم چنان خوشنودى الهى را پيروى كردند و خداوند داراى بخشايشى بزرگ است (174)
3/ 175
در حقيقت آن شيطان است كه دوستداران خود را مى‌ترساند، پس شما اگر مؤمن هستيد از آنان نترسيد و از من بترسيد (175) انّ: حرف مشبهة بالفعل، ما: حرف كافّه. ذلكم: اسم اشاره، مبتدا، محلا مرفوع. خافون: فعل امر. واو: فاعل آن. نون: نون وقايه و ياء: براى تخفيف از آخر آن حذف شده و آن مفعول به و محلا منصوب است.
3/ 176
و آنان كه در كفر مى‌كوشند تو را اندوهگين نكنند، آنان هرگز به خداوند هيچ زيانى نمى‌رسانند. خداوند مى‌خواهد كه براى آنان در آخرت نصيبى نگذارد و بر ايشان عذابى بزرگ است (176) الّذين: فاعل، محلا مرفوع. شيئا: جانشين مفعول مطلق.
3/ 177
به راستى آنان كه كفر را به بهاى ايمان خريدند، هرگز به خداوند هيچ زيانى نمى‌رسانند و بر آنان عذابى دردناك است (177)
3/ 178
و آنان كه كفر ورزيده‌اند هرگز مپندارند كه مهلتى كه به ايشان مى‌دهيم براى آنان نيكوست، ما فقط به ايشان مهلت مى‌دهيم تا اين كه بر گناه خويش بيفزايند و بر ايشان عذابى خواركننده است (178) اثما: تمييز.
3/ 179
خداوند نمى‌خواهد كه مؤمنان را به حالى كه شما بر آنيد، رها كند، تا اين كه پليد را از پاك جدا كند و خداوند نمى‌خواهد كه شما را از غيب آگاه گرداند ولى خداوند از پيامبرانش هركس را كه بخواهد، برمى‌گزيند. پس شما به خدا و پيامبرانش ايمان بياوريد و اگر ايمان بياوريد و تقوى پيشه كنيد، بر شما پاداشى بزرگ خواهد بود (179) ما: حرف نفى. كان: فعل ماضى ناقص، اللّه: لفظ جلاله، اسم كان، و خبر آن محذوف است (ما كان اللّه مريدا لان يذر المؤمنين) و ما كان اللّه ليطلع مثل آن است. لام: حرف مقدّر به ان ناصبه. يذر: فعل مضارع، منصوب به آن مصدر ناصبه، فاعل آن ضمير مستتر (هو) است.
3/ 180
و آنان كه بخل مى‌ورزند به آن چه خداوند از فضل خويش به ايشان بخشيده است، هرگز مپندارند كه آن [بخل‌] بر آنان بهتر است، بلكه بر ايشان بدتر است. به زودى آنچه كه به آن بخل ورزيده‌اند، در روز قيامت طوق گردنشان مى‌شود. و ميراث آسمان‌ها و زمين از آن خداوند است و خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد، آگاه است (180) هو: مورد اوّل ضمير فصل و مورد دوّم مبتدا، محلا مرفوع. خيرا: مفعول به دوّم براى فعل يحسبنّ و مفعول به اوّل [آن كار، آن بخل‌] در جمله محذوف است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 73

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست