102- و يهودىها پيروى كردند آنچه خواندند. شياطين بر پادشاهى سليمان (شياطين بعد از مرگ سليمان- عليه السّلام- كتاب سحر ساختند و روى او نوشتند «مايه سلطنت سليمان» و در زير تخت او دفن كردند و به مردم گفتند: سليمان به علم سحر كار مىبست و كتاب آن را زير تخت خود پنهان كرده، نه آنكه پيغمبر بود.) و كافر نشد سليمان كه روى سحر كار بندد به اسم نبوت؛ ليكن شياطين كافر شدند كه اين نسبت را به او دادند. مىآموختند شياطين به مردم سحر را و آنچه فرستاده شده بود بر دو فرشتهاى كه «هاروت» و «ماروت» بودند در شهر «بابل». (پس از نوح كه سحر در بين مردم زياد بود اين دو ملك مأمور شدند به زمين آيند و مردم را از حقيقت سحر آگاه نموده از عمل به آن بازدارند. شياطين آن سحرها را هم به مردم مىآموختند كه عمل كنند.) و نمىآموختند آن دو فرشته سحر را به احدى تا مىگفتند به او كه: ما امتحان و آزمايش براى مخلوقيم؛ (چون كه مردم را اين دو فرشته آگاه مىكردند به حقيقت سحر، كه چيست و اينكه رضاى خدا در آن نيست، تا عمل نكنند. و اگر عمل به سحر كنند با آنكه شناختند آن را و دانستند كه خدا به آن راضى نيست عذرى براى ايشان نخواهد بود). پس كافر به خدا مشو تو كه به سحر كار كنى. و ياد گرفتند مردم از آن دو فرشته سحرهايى را كه سبب جدايى بين زن و شوهر مىشد؛ ولى ساحران به احدى ضرر نرساندند تا اذن خدا نبود. (چون در عالم خلقت، اثر را در هر مؤثّر، خدا قرار داده؛ مانند سوزاندن آتش و غيره. پس اثر هر چيز يا نيك يابد به اذن خداست). و ياد مىگرفتند مردم سحرى را كه ضرر بود در آن برايشان و نفعى از آن نمىبردند. و دانستند هر كه معامله سحر كند در آخرت بهرهاى ندارد. و البته بد معامله كردند اگر بدى آن را بدانند. 103- و اگر آنها ايمان مىآوردند و پرهيز مىكردند از كارهاى زشت، البته ثواب خدا بر ايشان بهتر بود اگر دانا بودند. 104- اى مؤمنين! به پيغمبر كلمه «راعنا» نگوييد. به جاى اين كلمه، بگوييد: «انظرنا»؛ يعنى: ما را بپاى. (اين دو كلمه يك معنى دارد ولى در اصطلاح يهود كلمه اول دشنام بود، مسلمانان بىغرضانه به پيغمبر اين لفظ را مىگفتند، يهود به قصد دشنام، خدا نهى نمود كه ديگر اين كلمه را نگوييد.) و بشنويد امر پيغمبر را و بدانيد كه براى كافران عذابى است دردناك. 105- دوست ندارند كفار از يهودىها و مشركين كه برسد خيرى از جانب خدا بر شما مسلمانان؛ ولى ميل ايشان مدخليّت در خير خدا ندارد. خدا اختصاص مىدهد به رحمت خود هر كه را مىخواهد. و خدا صاحب بخشش بزرگ است.