34- آن روز، روزى است كه فرار مىكند مرد از برادر خود. 35- و از مادر و پدر خود. 36- و از زن و فرزند خود؛ و شفقت خويشى در بين نباشد. 37- براى هر فردى در آن روز كارى است كه مشغول سازد او را و ملتفت به غير خود نباشد. 38- رويهايى در آن روز روشن، 39- و خندان و شادان است. 40- و رويهايى بر آنها غبار نشسته، 41- و فرا گرفته آنها را در آن روز پر خطر تاريكى و سياهى. 42- آن گروه، كافر و گنهكارند. سوره تكوير مشتمل است بر بيست و نه آيه در مكه نازل شده است به نام خداوند بخشاينده مهربان 1- آن وقت كه خورشيد از روشنايى بيفتد. 2- و ستارگان تيره شود. 3- و كوهها به راه افتد. 4- و اشتران آبستن ده ماه را بىساربان واگذارند. (نه سوارشان شوند و نه شيرشان را دوشند. اين شتران پيش اعراب عزيز و بسيار محل توجه است؛ از هول قيامت، توجه از آنها بردارند). 5- و آن وقت كه وحشيان جمع كرده، 6- و درياها افروخته، 7- و نفوس به تناسب اخلاق با هم متصل شوند؛ كه مؤمن با مؤمن و مجرم و كافر با مجرم و كافر و هر كس را با مثل خود برانگيزند. 8- و آن وقتى كه از دختران زنده در گور شده بپرسند 9- كه: به كدام گناه كشته شدند؟ (چون در جاهليت ننگ بود اگر كسى فرزندش دختر مىشد رسم بود كه مردان، دختران را زنده در گور مىكردند. روز قيامت از پدران ايشان سؤال خواهد شد كه: چه گناه كرده بودند كه ايشان را زنده در گور كرده كشتيد؟!!). 10- و آن وقتى كه نامههاى اعمال گشاده شود. 11- و آسمان بركنده شود. 12- و آن وقتى كه دوزخ افروخته شود. 13- بهشت نزديك شود. 14- چون اين امور واقع شود كه نشانه انعقاد قيامت است، بداند هر نفسى آنچه حاضر كرده براى خود. 15- پس قسم ياد مىكنم به ستارگان، كه رفت و آمد كنند. 16- و سير كنند و پنهان شوند. 17- قسم به شب، آن گاه كه پيش آيد و هوا را تاريك كند. 18- و قسم به صبح وقتى كه تنفّس كند و روشن شود. (در پيش گذشت كه چون نظم در موجودات دليل بر عظمت قدرت قادر متعال است، در حقيقت قسم به قدرت قادر مطلق است). 19- قرآن گفتار فرستاده بزرگوار است؛ يعنى: جبرئيل. 20- كه صاحب قوه و نزد خداوند عرش با منزلت است.