18- يهود و مسيحيان گفتند: ما فرزندان [1] و دوستان خداييم؛ بگو: پس چرا [خدا] شما را در برابر گناهانتان مجازات مىكند؟ در واقع شما [هم] بشرى از جمله آفريدگان او هستيد؛ خدا هر كه را بخواهد [و شايسته بداند] مىبخشد و هر كه را بخواهد [و سزاوار ببيند] مجازات خواهد كرد. فرمانروايى آسمانها و زمين و ما بين آنها خاص خداست و سرانجام در پيشگاه اوست. 19- اى اهل كتاب، در دوران فترت پيامبران [2]، پيامبر ما به سراغ شما آمده است، در حالى كه [حقايق را] براى شما بروشنى بيان مىكند تا نگوييد كه: هيچ بشارت دهنده و هشدار دهندهاى بر ما مبعوث نشد؛ اينك بشارت دهنده و هشدار دهنده به سراغ شما آمده است؛ و خدا بر هر كارى تواناست. 20- [به ياد آر] هنگامى كه موسى به قوم خود گفت: اى قوم من، نعمت خداى را بر خود به ياد آوريد كه ميان شما پيامبرانى بر انگيخت و [با سپرى شدن دوران اسارت، افرادى از] شما را پادشاهان [خودتان] كرد و مزايايى در اختيارتان قرار داد كه به هيچ يك از مردم جهان عنايت نكرده بود [3]. 21- اى قوم من، به سرزمين مقدسى كه خدا برايتان مقرر داشته است درآييد و [از ترس مشكلات] به عقب باز مگرديد، كه زيانكار خواهيد شد. 22- گفتند: اى موسى، در آن سرزمين گروهى خودكامه هستند كه تا بيرون نروند، هرگز به آن در نياييم؛ و اگر بيرون رفتند، وارد خواهيم شد. 23- دو تن از مردان خدا ترس كه خدا بر آنها انعام كرده بود گفتند: شما از دروازه شهر بر آنان وارد شويد، همين كه به شهر درآييد، پيروز خواهيد شد؛ اگر ايمان داريد بر خدا توكل كنيد [و نهراسيد]. [1]- در مورد عدول از قاعده املايى در كلمه «ابناء» به زيرنويس سوم آيه 145 بقره (2) مراجعه فرماييد؛ اين كلمه 5 بار در قرآن آمده كه يك بار آن (در همين آيه) به شكل «ابنوا» و بقيه به شكل رايج ثبت شده است. [2]- فاصله زمانى ميان حضرت عيسى (ع) و پيامبر اسلام 600 سال است و در اين مدت هيچ پيامبرى مبعوث نشده است؛ آيه اشاره به اين دوران دارد. [3]- از جمله نجات معجزهآسا از اسارت فرعونيان (49 و 50 بقره)، غذاى مخصوص (من و سلوى، 57 بقره) و جارى شدن دوازده چشمه در صحرا (60 بقره).