32- به خاطر [پيشگيرى از نظاير] اين [جنايت] بود كه بر دودمان يعقوب مقرر داشتيم كه هر كه ديگرى را بدون داشتن حق قصاص و نه به خاطر تبهكارى او بر روى زمين به قتل رساند، گويى همه مردم را كشته است، و هر كه سبب [ادامه] زندگانى كسى شد، گويى همه مردم را حيات بخشيده است؛ پيامبران ما نشانههاى روشن براى دودمان يعقوب آوردند، با وجود اين بسيارى از آنها در سرزمين [خويش] به زيادهروى دست زدند. 33- كيفر آنها كه با خدا و پيامبرش مىجنگند و [با سلب امنيت] در سرزمين [خود] به تبهكارى مىكوشند؛ آن است كه [بسته به ميزان جرم] كشته شده يا به دار آويخته شوند يا [بخشى از] يك دست و يك پاى آنان را [1] در جهت مخالف ببرند و يا از آن سرزمين تبعيد گردند؛ اين رسوايى آنها در دنياست و در آخرت نيز عذابى بزرگ خواهند داشت؛ 34- مگر كسانى كه قبل از آنكه دستگيرشان كنيد، توبه كنند؛ و بدانيد كه خدا آمرزگارى است مهربان. 35- اى مؤمنان، از خدا پروا كنيد و به او تقرب جوييد و در راهش جهاد كنيد، بسا كه رستگار شويد. 36- اگر دو برابر آنچه در زمين است در اختيار انكار ورزان باشد تا همه را براى نجات خود از عذاب روز رستاخيز فدا كنند، از آنها پذيرفته نخواهد شد و عذابى دردناك [در انتظار] دارند [2]. [1]- براى توجيه افزوده، با آيه 31 يوسف (12) مقايسه فرماييد. [2]- مفهوم آيه به بيان ديگر در آيات 91 آل عمران (3)، 18 رعد (13)، 47 زمر (39)، 15 حديد (57) و 11- 14 معارج (70) آمده است.