37- همواره مىخواهند از آتش خارج شوند، و [لى] خارج شدنى از آن نيستند و عذابى پاينده دارند [1]. 38- [بخشى از] دست مرد يا زن سارق را به سزاى عملشان ببريد [2]، به عنوان عقوبتى از جانب خدا؛ و خدا فرادست و فرزانه است. 39- و هر كه پس از كردار نابجا [و ارتكاب سرقت] توبه نموده و به اصلاح [خود] پردازد، خدا [به رحمت خويش] بر او باز مىگردد، كه خدا آمرزگارى است مهربان. 40- مگر نمىدانى كه خداست كه فرمانروايى آسمانها و زمين خاص اوست؟ هر كه را بخواهد [و سزاوار ببيند] مجازات خواهد كرد و هر كه را بخواهد [و شايسته بداند] مىبخشد؛ و خدا بر هر كارى تواناست. 41- اى پيامبر، آنها كه به راه كفر و انكار مىشتابند و به لفظ ابراز ايمان مىكنند و [لى] دلهاشان ناباور است، ترا اندوهگين نكنند؛ و [نيز] يهوديانى كه به گفتار دروغ فراوان توجه مىكنند و جاسوس گروهى ديگرند كه [از كبر] نزد تو نيامدهاند؛ كلمات [كتاب] را از مفهوم اصلىاش تحريف مىكنند؛ [به يكديگر] مىگويند: اگر اين [حكم تحريف شده] به شما عرضه شد، بپذيريد و گر نه كناره بگيريد. هر كه را خدا [به علت تباهى رفتارش] به آزمايش و بلا افكند، در برابر خدا اثرى براى او نخواهى داشت؛ آنها كسانى هستند كه خدا نخواسته است دلهاشان را [از لوث اغراض] پاك كند؛ در دنيا رسوايى و در آخرت عذابى بزرگ خواهند داشت. [1]- مفهوم آيه به بيان ديگر در آيات 22 حج (22) و 107 و 108 مؤمنون (23) آمده است. [2]- براى توجيه افزوده، با آيه 31 يوسف (12) مقايسه فرماييد.