82- مؤمنانى كه، ايمان خود را [با كرنش در برابر صاحبان قدرت] به شرك [1] آلوده نساختند، امنيت خاطر دارند و راه يافتهاند. 83- اين منطق ما بود كه به ابراهيم در مواجهه با قومش القا كرديم؛ [مقام] هر كه را بخواهيم به درجاتى رفعت مىبخشيم [2]، كه پروردگار تو فرزانهاى است دانا. 84- اسحاق و يعقوب را به ابراهيم بخشيديم؛ هر يك را هدايت كرديم، و نوح را هم قبل از آن هدايت كرديم و از فرزندان ابراهيم نيز داود و سليمان و ايوب و يوسف و موسى و هارون را [راه نموديم]؛ و نيكوكاران را اين گونه پاداش مىدهيم، 85- و زكريا و يحيى و عيسى و الياس را [هدايت كرديم] كه همه از شايستگان بودند. 86- اسماعيل و يسع و يونس و لوط را [نيز راه نموديم]؛ و هر يك را بر جهانيان برترى بخشيديم، 87- و برخى از پدران و فرزندان و برادرانشان [را نيز] و آنان را برگزيديم و به راه راست هدايتشان كرديم. 88- اين هدايت خداست كه هر كه از بندگان خويش را بخواهد [و شايسته ببيند]، بدان هدايت خواهد كرد؛ و اگر شرك بورزند، همه تلاششان بر باد خواهد رفت [3]. 89- آنها بودند كه كتاب و فرزانگى و پيامبرى عطاشان كرديم؛ و اگر اين [مردم مكه] كتاب و رسالت را انكار كنند [اهميت نده]، ما گروهى را بر آن برگماريم كه در مقام انكار نخواهند بود. 90- آنها كسانى بودند كه خدا هدايتشان كرد، پس راهشان را پى گير؛ [و به مردم] بگو: از شما هيچ پاداشى بر رسالتم نمىخواهم؛ اين [كتاب] جز پندى براى جهانيان نيست. [1]- براى توجيه ترجمه ظلم به شرك در اينجا، با آيه 13 لقمان (31) مقايسه فرماييد؛ آيه 106 يوسف (12) هم مؤيد آن است. [2]- به نيمه دوم آيه 11 مجادله (58) توجه فرماييد. [3]- به آيه 23 فرقان (25) و نيز به مثالهايى در اين زمينه در آيات 18 ابراهيم (14) و 39 نور (24) توجه فرماييد.