132- هر گروه درجاتى متناسب با اعمالشان دارند؛ و پروردگار تو از آنچه مىكنند غافل نيست [1]. 133- پروردگارت بىنياز و داراى رحمت است [2]؛ اگر اراده كند شما را مىبرد و پس از شما نسلى ديگر را به خواست خود جانشين [شما] خواهد كرد، چنان كه شما را نيز از نسل گروهى ديگر پديد مىآورد [3]. 134- هر آنچه به شما وعده داده مىشود، به وقوع خواهد پيوست، و شما [خداى را] به تنگ نخواهيد آورد [4]. 135- بگو: اى قوم من، همه امكانات خود را به كار گيريد، من هم [به وظايف خود] عمل مىكنم؛ بزودى خواهيد دانست كه آسايش آخرت متعلق به كيست؛ براستى ستمگران رستگار نخواهند شد. 136- [مشركان] براى خدا سهمى از كشت و دامها كه خودش پديد آورده است، قائل شدند و به تصور خودشان گفتند: اين بخش ويژه خداست و اين بخش ويژه معبودهاى ما؛ سهمى كه براى معبودان قائل مىشدند به خدا نمىرسد، ولى سهم خدا به معبودها تعلق مىگيرد؛ [براستى] داورى بدى مىكنند! 137- و همين گونه معبودهاى آنها در نظر بسيارى از مشركين، قتل فرزندانشان را [به عنوان قربانى براى خدايان] آراستند تا آنها را به هلاكت افكنند و آيينشان را بر آنها مشتبه سازند؛ و اگر خدا مىخواست [جبراً جلوگيرى مىكرد و] چنين نمىكردند [ولى انسانها را مختار آفريد] [5]، پس آنها را با دروغهايى كه مىسازند به حال خود واگذار [6]. [1]- در اين رابطه به آيه 42 ابراهيم (14) توجه فرماييد؛ ضمناً مفهوم آيه به بيان ديگر در آيات 162 و 163 آل عمران (3) آمده است. [2]- مشمولين رحمت را در نيمه دوم آيه 156 اعراف (7) جستجو فرماييد. [3]- مفهوم آيه به بيان ديگر در آيات 133 نساء (4) و 19 و 20 ابراهيم (14) آمده است. [4]- براى توجيه افزوده، به آيه 2 توبه (9) توجه فرماييد. [5]- به آيه 3 انسان (76) توجه فرماييد. [6]- زيرا هر كسى پند نمىگيرد و متنبه نخواهد شد، به آيه 11 يس (36) توجه فرماييد.