12- [خدا] گفت: آن گاه كه تو را [به فروتنى] فرمان دادم، چه چيز تو را از ابراز فروتنى بازداشت؟ گفت: من نسبت به او برترى دارم؛ مرا از آتش آفريدهاى و او را از گل. 13- گفت: از آن [مقام] فرود آى كه گردنكشى در اين [مقام] حق تو نيست؛ بيرون رو كه در زمره تحقير شدگانى. 14- [ابليس] گفت: تا روزى كه [انسانها] برانگيخته شوند مرا مهلت ده. 15- [خدا] گفت: مهلت خواهى داشت. 16- [ابليس] گفت: اكنون كه مرا در راه تباهى واگذاردى [1]، بر سر راه راست تو در كمين آنها خواهم نشست، 17- آن گاه از جلو و پشت سر و از راست و چپشان به سراغ آنان خواهم رفت و بيشترشان را سپاسگزار [نعمت خود] نخواهى يافت [2]. 18- فرمود: از آن [مقام]، نكوهيده و مطرود بيرون شو؛ هر كه از آنان از تو پيروى كند، دوزخ را از همگى شما آكنده خواهم كرد. 19- و اى آدم، تو و همسرت در اين بهشت قرار و آرام گيريد و [از نعمتهاى آن] از هر جا كه خواهيد بخوريد، ولى به اين درخت نزديك نشويد كه در زمره ستمكاران خواهيد بود. 20- آن گاه شيطان آنها را وسوسه كرد تا اعضاى جنسى آنان را كه از آنها پوشيده مانده بود، در نظرشان آشكار كند و گفت: پروردگارتان تنها به اين منظور شما را از اين درخت بازداشت كه دو فرشته نشويد و به حيات جاودان دست نيابيد. 21- و براى آنها سوگند ياد كرد كه من خيرخواه شما هستم؛ 22- و با فريبى آنها را [از مقام قرب خدا] به زير كشاند؛ همين كه از [ميوه] آن درخت چشيدند، اعضاى جنسى آنان در نظرشان آشكار شد و شروع كردند از برگ [درختان] بهشت بر خود بپوشانند؛ پروردگارشان به آنها ندا داد: مگر شما را از آن درخت باز نداشتم و نگفتم كه شيطان دشمن آشكار شماست؟ [1]- به بخش پايانى آيه 74 غافر (20) توجه فرماييد. [2]- مفهوم اين آيه را با توجه به آيات 42 حجر (15) يا 99 و 100 نحل (16) بايد در نظر گرفت.