131- چون نيكويى و نعمت به آنها مىرسيد، مىگفتند: اين از [شايستگى] ماست، و چون بدى و بلا به آنان روى مىآورد، [شومى] آن را به موسى و همراهانش نسبت مىدادند، آگاه باشيد كه سرنوشتشان در اختيار خداست، ولى بيشترشان نمىدانند. 132- و گفتند: هر معجزهاى براى مسحور كردن ما بياورى، به تو ايمان نمىآوريم [1]. 133- آن گاه [به كيفر انكارشان بلاى] طوفان، ملخ، حشره، غوك و [باران] خون بر آنها فرستاديم، در حالى كه نشانههايى واضح بودند؛ باز هم سركشى كردند و گروهى بزهكار بودند. 134- همين كه بلا بر آنان روى آورد، گفتند: اى موسى، از خداى خود بنا به عهدى كه با تو دارد، براى ما بخواه [كه توجهى كند] اگر اين اضطراب و بلا را از ما بردارى، يقيناً به تو ايمان مىآوريم و دودمان يعقوب را در اختيارت قرار مىدهيم. 135- و چون بلا را تا مدت محدودى كه [براى اجراى عهد خود] فرصت داشتند از آنها برداشتيم، باز هم پيمان شكستند. 136- سرانجام از آنها انتقام گرفتيم و در دريا غرقشان كرديم؛ زيرا آيات ما را دروغ شمردند و از آنها غافل بودند. 137- و شرق و غرب آن سرزمين را كه در آن بركت ايجاد كرده بوديم، به گروهى كه مقهور [گردنكشان] بودند به ميراث داديم؛ و وعده نيكوى پروردگارت [2] بر دودمان يعقوب به خاطر پايدارى و شكيبايىشان به تحقق رسيد؛ و آنچه فرعون و قومش ساخته و افراشته بودند در هم كوفتيم. [1]- به آيات 6 بقره (2) و 14 نمل (27) توجه فرماييد. [2]- اين وعده نيكو را در آيات 5 و 6 قصص (28) ملاحظه فرماييد.