100- خدا از مهاجرين و انصار پيشقدم پيشين، و پيروان آنان در نيكويى، راضى است و آنها [نيز] از او راضيند و براى آنها باغهايى از بهشت آماده كرده كه نهرها در دامن آن جارى است و جاودانه در آن به سر برند؛ اين است كاميابى بزرگ. 101- گروهى از باديه نشينهاى پيروامون [شهر] شما و نيز گروهى از اهالى مدينه سخت پايبند نفاقند؛ تو آنها را نمىشناسى، ولى ما آنها را مىشناسيم؛ دو بار آنها را در [دنيا] عذاب خواهيم كرد [رسوايى ميان مردم و عذاب در لحظههاى دشوار مرگ] [1]، آن گاه به عذابى بزرگ [در قيامت] بازگردانده خواهند شد. 102- و افراد ديگرى هستند كه به گناه [دورويى] خويش اعتراف كردند و رفتار شايسته و ناشايسته را به هم آميختند؛ چه بسا كه خدا [به رحمت خويش] بر آنها بازگردد، كه خدا آمرزگارى است مهربان. 103- از اموالشان صدقهاى كه بدان وسيله آنان را پاك مىسازى، بگير و به آنها توجه كن، كه توجه تو مايه آرامش آنهاست؛ و خدا شنوايى داناست. 104- مگر ندانستهاند كه تنها خدا توبه بندگان را مىپذيرد و انفاقها را [در نظر] مىگيرد و خداست كه بازپذير و مهربان است؟ 105- بگو: [به جاى حرف] به عمل كوشيد كه خدا و پيامبرش و مؤمنان كردار شما را خواهند ديد؛ و بزودى به پيشگاه خداى داناى نهان و آشكار بازگردانده مىشويد و شما را به آنچه مىكرديد آگاه مىسازد [2]. 106- گروه ديگر [كارشان] موكول به مشيت خدا شده است، يا مجازاتشان مىكند و يا [به رحمت خويش] بر آنها بازمىگردد [3]، و خدا دانايى است فرزانه. [1]- در آيات 50 انفال (8) و 27 محمد (47) به اين عذاب اشاره شده است. [2]- به آيه 22 ق (50) توجه فرماييد. [3]- استاد مكارم شيرازى ضمن بحثى كه ذيل اين آيه كرده، نتيجه گرفته است كه اين گروه وضع دشوارترى نسبت به گروهى كه در آيه 102 همين سوره به آنها اشاره شده، دارند. گروه اول بلافاصله پس از توبه بخشوده شدند و گروه دوم پس از مدتى كه فرمان خدا در آيه 118 همين سوره رسيد، بخشوده شدند.