260- به يا دآر هنگامى كه ابراهيم گفت: پروردگارا، به من بنماى كه مردگان را چگونه زنده خواهى كرد؟ گفت: مگر باور ندارى؟ گفت: چرا، ولى براى آنكه قلبم مطمئن شود [1]، [خدا] گفت: چهار پرنده بگير و آنها را با خودت بيار [و پاره پاره كن] و بعد هر قسمتى از آن را بر سر كوهى قرار بده، آن گاه آنها را فراخوان تا شتابان به سوى تو آيند، و بدان كه خدا فرا دستى فرزانه است. 261- مثل [انفاق] آنها كه اموال خويش را در راه خدا انفاق مىكنند، همچون دانه است كه هفت خوشه بروياند و در هر خوشه يكصد دانه باشد؛ و خدا [پاداش] هر كه را بخواهد [و شايسته بداند]، چند برابر خواهد كرد؛ كه خدا فراخى بخش و داناست. 262- كسانى كه اموال خويش را در راه خدا انفاق مىكنند و در پى آن منت و آزارى روا نمىدارند، پاداش آنها نزد پروردگارشان [محفوظ] است؛ و ترس و اندوهى نخواهند داشت [2]. 263- گفتار شايسته و گذشت [از اصرار آنان] بهتر از انفاقى است كه [منّت و] آزارى در پى داشته باشد؛ و [بدانيد كه] خدا بىنيازى است بردبار. 264- اى مؤمنان، انفاقهاى خود را به سبب منّت و آزار تباه نسازيد، مانند كسى كه مال خود را براى نمايش به مردم انفاق مىكند و به خدا و روز واپسين باور ندارد؛ مثل او مثل تخته سنگى است كه بر آن [پردهاى از] خاك نشسته و [ناگاه] بارانى تند بر آن ببارد و سنگ را كشت ناپذير باقى گذارد؛ [رياكاران نيز] بهرهاى از دستاوردشان نخواهند داشت؛ و خدا انكار ورزان را هدايت نخواهد كرد. [1]- فخر رازى عقيده دارد كه ابراهيم (ع) اين درخواست را به خاطر قومش مطرح كرد؛ زيرا پيروان انبياى گذشته چنين درخواستهايى را مطرح مىكردند و يك مورد ديگر آن در آيه 153 نساء (4) آمده است؛ و اللَّه اعلم. [2]- به آيات 127 انعام (6) و 28 رعد (13) و 27 و 28 فجر (89) توجه فرماييد؛ ضمناً معنى و مفهوم آيه به بيان ديگر در آيه 123 طه (20) آمده است.