265- مثل [انفاق] آنها كه اموال خويش را در طلب خشنودى خدا و تثبيت شخصيت خويش انفاق مىكنند، همچون بوستانى است بر فراز پشتهاى كه بارانى تند بر آن ببارد و دو برابر [معمول] به بار نشيند؛ و اگر باران تند هم بر آن نمىباريد، باران آرامى [هم براى بار دادنش كافى بود] و خدا به آنچه مىكنيد بيناست. 266- آيا كسى از شما دوست دارد كه باغى از درختان خرما و انگور در اختيار داشته باشد كه نهرها در دامن آن جريان داشته و همه ميوهها در آن باغ براى او [فراهم] باشد و با داشتن فرزندان خردسال، [ضعف و] پيرى بر او عارض شده باشد، بناگاه تندبادى آتشزا بر آن باغ افتد و شعلهور گردد؟ [انفاقهاى آلوده به منت، همين گونه نتايج حسرتبار خواهند داشت و] خدا آيات خود را اين گونه براى شما بروشنى بيان مىكند، بسا كه بيانديشيد. 267- اى مؤمنان، از نعمتهاى پاكيزه دستاورد خويش و محصولاتى كه از زمين براى شما روياندهايم، انفاق كنيد و آهنگ انفاق از قسمتهاى نامرغوب آن مكنيد، در حالى كه خود حاضر به پذيرفتن آن نيستيد، مگر از روى [ناچارى و] اغماض؛ و بدانيد كه خدا بىنياز و شايسته ستايش است. 268- [به هنگام ضرورت انفاق] شيطان شما را از فقر مىترساند و به بىشرمى [و بخيلى] وادارتان مىكند [1]، و [لى] خدا به شما نويد آمرزش و بخشايش خويش را مىدهد؛ و خدا فراخى بخش و داناست. 269- فرزانگى را به هر كه بخواهد [و شايسته ببيند]، عطا كند و هر كه به او فرزانگى داده شود، بىگمان فضيلت فراوانى به او داده شده است؛ و تنها خردمندان پند مىپذيرند. [1]- با آيات 99 و 100 نحل (16) مقايسه فرماييد.