101- چگونه انكار مىورزيد با اينكه آيات خدا بر شما خوانده مىشود و پيامبرش در ميان شماست؟! و هر كه به [كتاب] خدا چنگ زند، مسلماً به راه راست هدايت خواهد شد. 102- اى مؤمنان، در برابر خدا آن گونه كه شايسته اوست، پروا كنيد [1] و جز به حال تسليم [در برابر او] [2] از دنيا نرويد. 103- همگى به [قرآن] رشته [ارتباط با] خدا چنگ زنيد و پراكنده مشويد و نعمت خداى را بر خود به ياد آوريد كه دشمنان [يكديگر] بوديد و دلهاى شما را الفت داد و به لطف او [همچون] برادر شديد؛ در صورتى كه بر لبه پرتگاهى از آتش بوديد و شما را از آن [ورطه] رهايى بخشيد [3]؛ خدا آيات خود را اين گونه براى شما بروشنى بيان مىكند، بسا كه هدايت شويد. 104- بايد از ميان شما افرادى باشند كه [ديگران را] به نيكويى فرا خوانند و به رفتار شايسته فرمان دهند و از ناپسند باز دارند؛ و آنان رستگارند. 105- همچون كسانى نباشيد كه با آنكه نشانههاى روشن بر آنها آشكار شد، پراكنده شدند و اختلاف ورزيدند؛ آنها عذابى بزرگ خواهند داشت؛ 106- [اين عذاب] روزى [خواهد بود] كه چهرههايى سپيد و چهرههايى سياه مىشوند [4]؛ آن گاه [به] سيه رويان [خواهند گفت:] چگونه پس از ايمان به راه انكار رفتيد؟ پس به سزاى انكارتان عذاب را بچشيد. 107- و اما سپيد رويان [در بهشت] جاودانه در رحمت خدا خواهند بود. 108- اين آيات خداست كه بحق بر تو مىخوانيم؛ و خدا هيچ ستمى را بر جهانيان نمىخواهد. [1]- به قيد ديگرى كه در اين مورد در بخش آغازين آيه 16 تغابن (64) آمده است، توجه فرماييد. [2]- از نظر توجيه افزوده، با آيه 131 بقره (2) مقايسه فرماييد. [3]- پيش از ظهور پيامبر اكرم (ص)، قبايل عرب پيوسته در حال جنگ با يكديگر بودند كه تدريجاً آنها را به نابودى مىكشاند؛ در چنين شرايطى پيامبر اكرم (ص) موفق به ايجاد اتحاد ميان اين ستيزهگران شد. [4]- يكى از موجبات سياهرويى را در قيامت، در آيه 60 زمر (39) و مورد عمومى آن را در آيه 27 يونس (10) ملاحظه فرماييد.