120 و هرگز يهود و نصارى از تو خشنود نخواهند شد تا آنكه از آيين آنان پيروى كنى. بگو: به يقين تنها هدايت خداوند هدايت (واقعى) است. و اگر پس از دانشى كه برايت حاصل شد از هواهاى آنها پيروى كنى هرگز براى تو از جانب خداوند سرپرست و ياورى نخواهد بود. 121 كسانى كه به آنها كتاب (آسمانى) دادهايم (مانند يهود و نصارى) و آن را به شايستگى تلاوت مىكنند (بدون تحريف و با تدبّر و عمل) آنهايند كه به آن (قرآن يا پيامبر) ايمان مىآورند، و كسانى كه بدان كفر ورزند آنهايند كه زيانكارند. 122 اى بنى اسرائيل، نعمت مرا كه به شما ارزانى داشتم ياد كنيد و اين كه شما را بر جهانيان (زمانتان) برترى بخشيدم. 123 و بپرهيزيد از روزى كه هيچ كس از ديگرى چيزى از عذاب را دفع نمىكند و از وى (به جاى عذاب) بدل پذيرفته نمىشود و شفاعتى او را سود نمىبخشد و آنان يارى هم نمىشوند. 124 و (به ياد آر) هنگامى كه ابراهيم را پروردگارش به امورى بيازمود، پس او همه را به نحو كامل انجام داد؛ پروردگارش گفت: همانا من تو را براى مردم امام و پيشوا كردم. ابراهيم گفت: و از اولاد من چطور؟ گفت: پيمان من به ستمكاران نمىرسد. 125 و (به ياد آريد) زمانى كه ما اين خانه (كعبه معظمه) را مرجع مردم و جايگاه امن و امان قرار داديم و (گفتيم) از مقام ابراهيم محلّى براى نماز بگيريد (از پشت سر يا جانب راست يا چپ آن)، و به ابراهيم و اسماعيل سفارش كرديم كه خانه مرا براى طواف كنندگان و مجاوران (يا اعتكافكنندگان) و ركوع و سجده كنندگان پاكيزه نماييد. 126 و (به ياد آريد) هنگامى كه ابراهيم گفت: پروردگارا، اين (سرزمين) را شهرى امن قرار ده و به اهل آن- به كسانى كه به خدا و روز واپسين ايمان آوردهاند- از هر گونه ميوه و محصولات روزى گردان. فرمود: (چنين خواهم كرد) و هر كه كفر ورزد اندكى او را برخوردار مىكنم سپس او را به عذاب آتش گرفتار مىسازم، و آن بد جاى بازگشتى است.