بدين سبب بر بنى اسرائيل حكم نموديم كه هر كس نفسى را بدون حق و يا بىآنكه فساد و فتنهاى در زمين كرده، بكشد مثل آن باشد كه همه مردم را كشته، و هر كس نفسى را حيات بخشد (از مرگ نجات دهد) مثل آن است كه همه مردم را حيات بخشيده. و هر آينه رسولان ما به سوى آنان با معجزات روشن آمدند سپس بسيارى از مردم بعد از آمدن رسولان باز روى زمين بناى فساد و سركشى را گذاشتند. (32) همانا كيفر آنان كه با خدا و رسول به جنگ برخيزند و در زمين به فساد كوشند جز اين نباشد كه آنها را به قتل رسانده، يا به دار كشند و يا دست و پايشان به خلاف يكديگر بِبُرند و يا به نفى و تبعيد از سرزمين (صالحان) دور كنند. اين ذلت و خوارى عذاب دنيوى آنهاست و اما در آخرت به عذابى بزرگ معذّب خواهند بود. (33) مگر آنان كه توبه كنند پيش از آنكه بر آنها دست يابيد، پس بدانيد كه خداوند بخشنده و مهربان است. (34) اى اهل ايمان، از خدا بترسيد و به سوى او وسيله جوييد و در راه او جهاد كنيد، باشد كه رستگار شويد. (35) آنان كه كافر شدند اگر دو برابر آنچه در زمين است فدا آرند تا به آن خود را از عذاب قيامت رهانند هرگز از آنها قبول نشود و آنان را عذاب دردناك خواهد بود. (36)