و چون به آنها گفته شود: بياييد از حكم كتابى كه خدا فرستاده و از دستور رسول او پيروى كنيد، گويند: آن دينى كه پدران خود را بر آن يافتيم ما را كفايت است. آيا بايد از پدران خود هر چند مردمى جاهل بوده و به حق راه نيافته باشند باز پيروى كنند؟ (104) اى اهل ايمان، شما (ايمان) خود را محكم نگاه داريد، كه اگر همه عالم گمراه شوند و شما به راه هدايت باشيد زيانى از آنها به شما نرسد. بازگشت همه شما به سوى خداست و همه شما را به آنچه كرديد آگاه مىسازد. (105) اى اهل ايمان، چون يكى از شما را هنگام مرگ فرا رسيد، براى وصيّت خود دو شاهد عادل را گواه گيريد كه از خودتان باشند، يا دو تن ديگر از غير خودتان (از غير مسلمانان) گواه گيريد اگر در سفر به شما مصيبت مرگ رسد (و شاهد خودى نيابيد)؛ آن دو شاهد را نگاه داريد اگر از آنها بدگمانيد، تا بعد از نماز سوگند خورند كه ما براى شهادت خود هرگز بهايى نمىخواهيم هر چند شهادت بر خويشانمان باشد و گواهى خود را كه به امر خداست كتمان نخواهيم كرد، كه اگر كتمان شهادت كنيم البته از گنهكاران خواهيم بود. (106) پس اگر بر احوال آن دو شاهد اطلاعى حاصل شد كه مرتكب گناهى شدهاند (و در شهادت خيانت كردهاند) دو شاهد ديگر كه احق (به ارث يا شهادت) باشند به جاى آنها قيام كنند و به خدا سوگند ياد كنند كه شهادت ما راستتر از شهادت آن دو شاهد پيشين است و ما (از حق اصلًا) تجاوز نكرديم، كه در آن صورت از ستمكاران باشيم. (107) اين گونه كه بيان شد نزديكتر به آن است كه شهادت را بر وجه خود ادا كنند، يا از اينكه باز قسم را (اوصياء بر ورثه) رد كنند بيمناك باشند. و از خدا بترسيد و (سخن حق را) بشنويد، و خدا مردم بدكار را هدايت نخواهد كرد. (108)